Een nieuw jaar

Na mijn verjaardag gevierd te hebben in de bergen in Ella, Sri Lanka, met veel videobellen met lieve mensen, chocoladetaart, pizza, friet, wraps en coffeecake de dag daarna vertrokken aan de tweedaagse reis naar mijn nieuwe woonplek: Indonesië. Het begon heel leuk met een verfrissende douche van de wc. Alle toiletten zijn hier telkens helemaal nat omdat er van die kontschoonmaaksproeiers overal zitten. Ik kreeg in Jakarta op het vliegveld de wc niet doorgetrokken wat resulteerde in een andere hendel proberen waarna ik een volledige douche kreeg. Welcome to Indonesia. Jakarta, de hoofdstad met ruim 10 miljoen inwoners, niet echt helemaal gezien (onmogelijk met bepakking). Dus in de hitte beetje rondgekeken en rondgehangen in een groot park met monument en de eerste Indonesische maaltijd: bakmi met wonton. Klonk leuk, was iets minder speciaal, gewoon noodles met dumplings met spicy saus. Het eten hier is voor mij nog even wennen, ik probeer alles, wat resulteert in gekke dingen. Dan krijg ik noodles met kroepoek (waar is de lekkere vulling?), of een of andere gellei achtige structuur wat ik dacht aubergine te zijn maar koeienhuid bleek. Ach, volgende keer bestel ik weer wat anders. En als ik het echt niet meer snap gebruik ik mijn Indonesische hulplijn in Maastricht even ter controle (dankjewel).

Veiligheid en hygiene:
Na allemaal berichten te ontvangen over de toestanden in Kandy (toen ik daar was was er ook al een avondklok, maar verder nog vrij rustig) en blijdschap van mensen dat ik daar net op tijd weg was, voel ik me hier tot nu toe wel veilig. Er is pas 1 gun op me gericht, en je wordt maar zo’n 100x per dag bijna overreden door alle miljoenen scooters/motors die overal langsscheuren in deze chaos. Deze week doorgebracht in Semarang, een van de grotere steden op Java, met maar bijna twee miljoen inwoners. Het is heel ander soort chaos dan in Sri Lanka het geval was. Het is op straat heel druk met érg druk verkeer en veel lawaai, en langs alle straten staat het helemaal vol met kraampjes met eten wat hier gekookt en verkocht wordt de gehele dag. Ziek ben ik er nog niet van geworden, maar water uit de kraan drink ik toch maar niet. Daarmee bedoel ik, als er water is. Na een lange reis van twee dagen aangekomen in de dorm in de buurt van het ziekenhuis, maar het water was op. Een douche is er ook niet; alleen een emmertje in een mandibak die op een gegeven moment leeg was. En de wc bestaat uit niks meer dan een gat. Na drie dagen geen normale wc gezien te hebben kregen een aantal mensen een heel blije snapchat van mijn eindelijk gevonden zitwc. Toch is het wel fijn af en toe op een, voor hier, wat luxere plek te zijn (restaurant/bar), puur op even je handen te kunnen wassen en voor ons iets ‘normaals’ te eten. Maar over vier maanden ben ik pro in het gebruik van de Mandibak natuurlijk. Al blijf ik wel toiletpapier gebruiken. Het is hier een gewoonte om je kont af te vegen met je linker hand, daarom mag je ook niks aangeven met links (deze hand wordt als ‘vies’ beschouwd) en daarom wordt alles met rechts gedaan. Maar dan ook zonder water om je handen mee te wassen, hoe dan…. Haha liever niet.

Rumah Sakit = ziekenhuis
Deze week bestond uit rondleiding in het ziekenhuis in Semarang, wat nog best een prima ziekenhuis is. Echter ook hier geen wc natuurlijk, alleen een emmer en een gat. Vooral wat colleges van de verschillende professoren hier van de Interne geneeskunde gekregen en in het nu nog onverstaanbaar veel te snelle Indonesisch de ochtendbespreking bijgewoond met studenten. Ook nog rondgeleid in het Universiteitsziekenhuis hier een uur vandaan. Dit is pas net nieuw (2 jaar) en was daarom nog heel schoon. Maar zonder mensen wordt het ook niet vies natuurlijk. Het was leeg, te weinig verpleegkundigen, geen patiënten, lege bedden.
Volgende week start het coschap in Jepara, een district 3 uur van Semarang af, en daarna nog in een dorpje daar weer een uur vandaan. In Jepara gaat niemand meer een woord Engels kunnen dus het gaat een hele uitdaging worden, Bahasa is nog niet het gemakkelijkste blijkt. Ook als je een Gocar besteld (soort Uber van hier) wordt je direct gebeld en krijg je een heel gezang waar je niks uit kan opmaken. Meestal is er dan een voorbijganger die wel even in je telefoon zegt waar je staat zodat de auto je kan vinden, maar zelf iets uit het gesprek volgen is op dit moment nog onmogelijk. Wie weet over een tijdje…

Semarang
Naast de verplichte onderdelen deze week ook gewoon toerist uitgehangen en hier alles gezien wat er te zien was. Kampung Pelangi (rainbowvillage), Lawang Sewu (oud gebouw van de Nederlands-Indische spoorwegen met 1000 deuren en zou haunted zijn), Sam Poo Kong en Tay Kak Sie (Chineese tempels), Simpang Lima (groot park met in de avond er rond om veel gezellig eten), de ‘oudstad’, en natuurlijk wat grote shoppingmalls met lekkere koffie/donuts. Lekker uit eten tussen de lokale bevolking op straat (andere blanken zie je hier dus echt NIET, schijnbaar is het nog al grappig als wij daar dan eten) en ook lekker uit eten in de wat mooiere restaurants, omdat het kan (nu nog even beetje genieten af en toe hihi). Omdat hier geen blanken/reizigers zijn ben je wel echt een bezienswaardigheid en moet je geregeld met een hele hoop mensen op de foto. Ook muggen vinden mij erg interessant waardoor ik behoorlijk opgezwollen pijnlijke benen heb ondanks mijn dagelijkse DEETdouche.

Al met al: de eerste week in Indonesië overleefd. Morgen verhuizen en beginnen met coschap. De meeste van jullie hebben al wel de nodige filmpjes toegestuurd gekregen natuurlijk, ik heb snel wat foto's bij elkaar gezocht voor een eerste indruk. Meer volgt...