Nieuw Zeeland Part 2: Zuid

Na een reispauze in Wellington was het sinds een lange tijd weer jammer om te vertrekken. Het was echt een leuke stad met veel te doen en ik heb me geen seconde verveeld, ook al was het geen wereldstad, wel gezellig en leuk. Maar mijn backpack opnieuw ingepakt, en om 6 uur vertrekken naar de Ferry. Luxe boottochtje van ruim drie uur naar het zuideiland. Gelukkig stapte we tot mijn verbazing na een leuke film in het bioscoopje op de ferry uit in de zon (wie gaat nou naar mooi uitzicht kijken als je “one of the most scenic boattrips of the world” maakt? Na de film wel het mooiste deel van het uitzicht nog even gezien na zonsopgang). Het was maar goed dat de zon toen nog wat scheen, want bij de eerste stop hield de bus er mee op, dus de reis richting het Abel Tasman National park duurde helaas een paar uur langer dan gepland. Daar aangekomen lekker gekookt en gegeten, maar ik werd wel een beetje bang toen er blijkbaar zalm in de aanbieding was en een aantal groepjes zalm aan het klaarmaken waren. Met mijn epi-pen op zak gaf ik goed aan dat ik er allergisch (anafylactisch) voor ben, maar toen de reactie daarop een lacherige “hahaha noway there is gonna be a hospital close” was, vond ik het toch wat minder leuk. In deze afgelegen berggebieden heb je dus best een probleem, zonder mobiel netwerk. Na dat ook weer overleefd te hebben heb ik de rest van mijn verblijf daar voor de zekerheid ook maar voordat ik iets van het servies/keukengerei gebruikte goed afgewassen. In het Abel Tasman National Park een korte bootcruise gedaan, met super mooie bergen en stenen en strandjes als uitzicht. Ook een hele hoop zeehonden gespot en door de bergen gewandeld op een mooie zonnige winterdag. Maar natuurlijk in een mountain-lodge ook lekker bij de openhaard gezeten met chocolade, fleecedekentjes en een leuke film. Vanuit hier weer verder naar het zuiden, via Murchison en een wandeling bij Cape Foulwind langs Tauranga Bay naar Westport om vanuit daar door te reizen naar Franz Josef. De weg van Westport naar Franz Josef is een van de mooiste roadtrips hier wordt er gezegd. Het was ook echt hele mooi, het uitzicht veranderde elke paar minuten. Van groene hoge bergen, met en zonder regenbogen, naar mist, naar grote kliffen en geweldig hoge golven, naar stenen afgrond en afgebroken wegstukken door cyclonen. Op vele mooie stukjes gestopt, in Greymount en Hokitika maar ook bij Punakaiki voor de beroemde Pancake Rocks. Ik kan hier af en toe hele nachten achter elkaar niet slapen, van de kou, van al het geluid wat mensen schijnen te kunnen maken tijdens de nacht, door andere culturen die rond 4 uur opstaan, of door mijn eigen zwakke blaas waardoor ik dik ingepakt midden in de nacht weer naar buiten moet (in de bergen/parken hier zijn alle slaap/woon/badkamer/toilethuisjes los van elkaar, heel mooi en gezellig en cozy bouwstijl, maar je staat dus letterlijk in de buitenlucht te douchen en je moet bij een ijskoude wc in het pikdonker je broek uit doen midden in de nacht). Ondanks dat doe ik er alles aan om onderweg niet in slaap te vallen! Heel zonde toch als je een hele dag slaapt, alle uitkijkpunten mist en niks meekrijgt van al het moois wat (ik tenminste) nooit meer zal terugzien.

[intermezzo]
Naar aanleiding van mijn vorige blog kreeg ik nog een algemene standaard vraag. Ik kan er natuurlijk niet letterlijk antwoord op geven, maar ik kan wel een indicatie geven. Er werd me namelijk gevraagd hoe ik dat deed, zo lang reizen en “is Nieuw Zeeland niet Suuuuper duur?”. Ten eerste kan ik die gedachte de wereld uit helpen: Nee, het is niet Suuuper duur. Het is zeker duurder dan Azië, maar het is echt niet duurder dan een normaal ander land, bijvoorbeeld Nederland. Tuurlijk zijn er dure dingen, maar je moet gewoon even twee seconde goed opletten als je in de supermarkt loopt. 10 eurocent voor 4 dikke wortels, 40 eurocent voor een hele stapel prei, 50 cent voor een blikje tonijn, allemaal prima. Ook chips en koekjes zijn normale prijzen <1€. Maar toen ik een komkommer bij mijn instant-lasagne wilde kopen dacht ik toch even twee keer na, want de “big size lasagne” was ongeveer 3 euro, de komkommer zou 5 euro zijn geweest. Nou, dan hoef ik geen komkommer. Het is gewoon even opletten dat je de geïmporteerde dingen niet neemt, en dat zijn gewoon andere dingen dan ik gewend ben, maar hé ik ben ook aan de andere kant van de wereld! Zoals Leonie terecht opmerkte “ja hier moet je in de winter ook geen mango willen kopen dan betaal je drie keer zo veel dan in de zomer.”. Ten tweede heb ik natuurlijk hiervoor 5 maanden in Azië doorgebracht. Azië is heel goedkoop, ik heb dan ook lekker geld “gespaard” daar. Mijn kamer en auto zijn ondergehuurd, en verder zijn al mijn cursus en danskosten nu weg. Ook kan ik hier toch niet winkelen omdat ik niks kan meenemen, dus duurder dan postkaarten en wat extra nieuwe dikke sokken worden mijn shopping uitgaven niet. Daarnaast slaap ik altijd in hostels op 4-24 persoonskamers. Met de was probeer ik vaak samen met 3-4 anderen de machine te vullen. De plekken waar ik langer blijf en iets minder schimmel wil, daarvan zorg ik dat zodra ik weet wanneer ik er ben, dat ik pre-book. Dat scheelt vaak echt veel geld, zeker in steden zoals Sydney. Hiervan weet ik natuurlijk dat ik er rondom Defqon.1 ga zijn, dus kon ik prima in mei al boeken voor september. Nu slaap ik er een hele week voor een bedrag wat nu al de gemiddelde dagprijs is in juli, die alleen nog maar verder zal oplopen. Een beetje OCD, een goede travelplanning en zin om alles uit te zoeken is nodig, maar het maakt Héél veel verschil dus ik vind het alle moeite waard om de bestanden in mijn laptop goed bij te houden. Ten derde maakt het me ook blij alles bij te houden, omdat ik hierdoor ook antwoord kan geven als er zo’n vraag gesteld wordt. Ik kan met trots zeggen dat mijn gemiddelde kosten van mijn reis tot nu toe lager zijn dan de gemiddelde kosten die ik normaal in Nederland heb. Daarmee heb ik alles geïncludeerd: de vluchten, hostels, food, activiteiten, zelfs voorafgaande kosten als de aanschaf van de lonelyplanets, mijn backpack, vaccinaties, alles. Dus dat is echt heel mooi! En om een leuk bijkomend feitje vrij te geven, met wat specifieke selectie en lage eisen vlieg ik vanuit Australië voor nog geen 400€ naar Amsterdam.
Dat is alles bijhoud heeft nog wel een reden, want ik ben hier natuurlijk maar 1x, en de kans bestaat dat ik nooit meer terugkom. Ik wil daarom niet dingen missen puur om een money-kwestie, en ik wil het wel leuk hebben en mee uiteten en gezellige dingen doen, maar ik wil niet aan allemaal random shit geld verspillen zodat ik straks later in mijn reis ineens toch geen geld meer blijk te hebben. Afwegingen maken en vooruit kijken doe ik dus voortdurend. Maar gelukkig vind ik zelf koken super leuk, en dit bespaart ook veel geld. Het enige wat ik wel bewust skip is de grote hoeveelheid alcohol. Dit zou mijn uitgaven gemakkelijk kunnen verdubbelen, aangezien de gemiddelde alcoholprijzen hier minimaal het dubbele zijn t.o.v. Nederland. Ik ontmoet veel mensen die elke dag stappen, naar de bar gaan of zich in het hostel klem zuipen. Iedereen weet dat ik familie van de Pansjes ben dus een redelijk genetisch bepaalde alcoholtolerantie heb, maar juist daarom is het zonde om echt grote hoeveelheden alcohol te gaan nuttigen hier, tegen deze prijzen. Daarnaast vind ik het ook zonde hier dagen brak in bed door te brengen. Dan ga ik van dat geld liever een extra dagje skiën.

[vervolg...]
Franz Josef was een van de plekken waar ik het meest naar uitkeek in Nieuw Zeeland. Bij aankomst dacht ik dan ook: “wooo kijk die mooie bergen, sneeuw, glacier, zoo mooi”. Helaas voor mij was dat het enige moment dat er uitzicht was en bestond de rest van mijn tijd hier uit dikke wolken, mist, hevige regen, lawinegevaar en een onweersstorm. Omdat je niet heel veel kon doen maar met een vriendinnetje wat door de regen rondgelopen in de grote stad (lees: één straatje, een souvernierwinkeltje, nieuwe koekjes en chocolade gehaald in het buurtsupermarktje, etc.). Typische winteractiviteit: pompoen uithollen, hakken en roosteren samen met beetroots: check. Maar ik kan met volle trots wel zeggen dat ik kiwi’s heb gezien!

Mijn spreekbeurt gaat over De Kiwi: in Nieuw Zeeland noemen ze alles kiwi; oa de inwoners, en dan heb ik het niet over het lekkere groene fruit (wat hier trouwens wel bestaat en betaalbaar is maar ik 5 maanden in Azië heb moeten vervangen door Papaya). De kiwi is een zeldzame vogel die alleen voorkomt in Nieuw Zeeland. Het is een nacht vogel en er bestaan 5 verschillende soorten. Ze hebben een lichaamstemperatuur gelijk aan die van mensen (andere vogels zijn warmer (39-42)), en ze vliegen niet (hebben dan ook gewoon merg in hun botten, andere vogels meer lucht) en ze hebben als enige neusgaten aan het einde van hun snavel met goede reuk. Ze eten zowaar niet alleen water (hè Leonie) maar beestjes, wormen en fruit vanaf de grond. Ze zijn eigenlijk niet eens de meest speciale vogels hier (dat is de Blue Duck); maar ze staan wel op uitsterven en zijn gewoon heel bekend. Ik weet dit allemaal (en allemaal andere random informatie) omdat ik in de regen om wat tijd en geld te verspillen een kiwi-sanctuary heb bezocht, in het echt zou ik ze toch niet tegenkomen. Verder weet ik nu ook van alles over andere dieren: de tuatara, de kea (alpine parrot), himalayan tahr, chamois en over de bergen/glaciers, ontstaan, verloop en verdwijning ervan. Well, sweet as ([sweet az]: translation: I confirm that what you are saying is fine by me; een uitdrukking die iedereen hier de hele tijd gebruikt), vanaf Franz Josef via Fox Glacier en het “mirror-like Lake Mathseson” (super mooi met ‘mirror-like’ weerspiegeling) via de Haast-pass met vele mooie viewpunten, waterval, en kleine wandelingetjes en een sneeuwstorm door naar Wanaka voor jammer genoeg maar één nachtje.

In Wanaka heb ik wat gekletst langs het water, met een heel mooi uitzicht, bij zonsondergang, en zoals het hoort een foto gemaakt van de Wanaka-lonely tree: de meest gefotografeerde foto boom van de wereld. Leuke boom, maar ik maakte de foto meer voor de achtergrond. Er zit wel een heel verhaal achter deze boom, over de ontstaanswijze van het meer en hoe deze boom dan alleen is achtergebleven: dat weet men niet. Om 6am werd ik wakker door alle skiërs die vertrokken dus ik mijn backpack ook maar gereed gemaakt omdat mijn telefoon aangaf dat het, wel lekker diep vroor, maar niet regende. Dus ik had geen reden in bed te blijven en ging voor een ochtendwandelingetje Mount Iron beklimmen. Perfecte timing op de top een regenboog en perfecte zonsopkomst over de bergen voor wat foto’s. Ik was hier met een Zwitserse jongen, die ik natuurlijk uitgebreid vertelde over mijn bergverhalen in Zwitserland met Ludger (ik kom zeker snel weer langs Ludger!). Hij was het wel met me eens, als je van bergen houdt is Nieuw Zeeland mooi, maar een berg is een berg, en de bergen in Zwitserland zijn ook mooi, of Noorwegen, daar hoef je niet Per Sé voor naar hier. Daarna doorgereisd naar Queenstown, the southern city, loved it!

Bij een wintervakantie hoort: skiën! Tien jaar geleden heb ik wel een week skivakantie gehad, en men zegt “it’s like riding a bike”, maar de afgelopen tien jaar heb ik alleen après-skifeest ervaring (telt dat mee?). Toch maar voor een lesje ingeschreven, alleen al omdat dat gezelliger is, en veiligheid first, ik wil toch liever geen been breken. De heenreis was ZO mooi, de uitzichten, de bergen, sneeuw, dit was weer heel wat anders. Weet nu ook hoe sneeuwkettingen werken, altijd handig. En: it IS like riding a bike. Jammer genoeg deels grijs en geen uitzicht, jammer ook dat ik nog even niet goed werd en bijna flauwviel in een claustrofobische tunnel. Te koud? De hoogte? Tunnelvrees? Geen idee, het was eng en wist even niet was ik moest maar na mijn volledige lunch en avondeten naar binnen gewerkt te hebben en een oppeppend paniek-telefoontje naar Nederland: door. ‘Het ging wel weer’, en doktersadvies: je zit daar niet om te chillen aan de bar, dat is zonde: just go again! Het klaarde ook ineens op, met de hanglift naar boven was al mooi, en de gehele ski-route naar beneden was écht adembenemend mooi met het zonnige uitzicht.
Bij de winter hoort ook: schaatsen! Was nog best een tijdje geleden maar na wat rondjes oefenen was ik weer in staat om een vloeiend rondje achteruit te kunnen schaatsten. Heel schattig toen een klein meisje dat kunstschaatsexamen had na een tijdje zei: “you’re doing a good job you can do it now”. Never give up hihi, maar toch miste ik mijn eigen mooie spierwitte kunstschaatsen wel.

Queenstown is echt een leuk klein gezellig ski/winterstadje met veel te doen. Ook over straat lopend lijkt het wel alsof ik thuis ben, elke 2 minuten kom je weer iemand tegen waar ik noordelijker mee samen reisde, dus ski-gear huren op 10 minuutjes lopen duurt ruim een uur door het: “Heee how are u, how long are u staying, wanna go for a drink tonight?”. Ook op de skipiste kwam er een alien naar me toe, in een van de vele random ski-gebieden hier. Alien: volledig aangekleed zonnebril, dikke sjaal, helm, nul-gezicht zichtbaar. “Hii you are the Dutch girl right? The one who left a note on my bed?” Haha, oja, klopt that’s me, klein landje dit.

Het stond initieel niet op mijn planning maar veel mensen die ik ontmoet heb vonden dit het aller mooiste wat ze in Nieuw Zeeland hebben gezien, dus na wat research of ik het de tijd/geld waard vond heb ik vanuit Queenstown toch maar een dagtripje nog verder naar het zuiden gedaan: naar Fjordland National Park, het grootste National Park hier met 14 fjorden. Het ging niet alleen om de bestemming, maar ook om de weg erheen: “longest highway with no exits”. Zoals het misschien ook klinkt, gevaarlijke weg, “most deathly of New Zealand”. Een paar dagen voor en na ik ging ook nog afgesloten en onbegaanbaar door lawines. Overal langs de wegen staan borden met “Don’t stop, rock falling danger” en “Danger! Avalanche area!”. Ook kom je door de Howart tunnel, een tunnel door een berg, puur en alleen een uitgehakte eenpersoonsweg van 1,5 km. Geen ondersteuningen, geen verstevigingen, geen uitwegen, geen zuurstof als het zou instorten. Maar ik had een realisitische busdriver die begon om 6am met “no sleeping allowed on this bus” en “yeah this is also a high risk earthquake zone, but when that happens, we’re fucked anyway”. Aangekomen bij Millford sound meteen boarden voor een cruise. Millford sound is een field, een soort meer gevormd door een glacier in 4-5 ijstijden. De cruise was Amazing, ondanks de kou toch op het dek foto’s gemaakt want het regende niet! En dat in een van de meest natte gebieden van de wereld met gemiddeld 7m water per jaar (Londen nog geen 1m). Maar dat maakt het ook zo mooi met alle watervallen en groen etc. Het was werkelijk waar heel mooi. De hele trip. Omdat ik jammer genoeg nog al spoiled ben is niet alles meer even speciaal en duurt het soms nogal even voor iets mij de magical feelings geeft, but the Millfordsound (highway) did it again. Conclusion: totally worth my money and time!
(En ook nog alpaca’s, zeehonden en kea’s gespot.)

Mount Cook was de volgende bestemming, weer richting het noorden, via de Lindis Pass met een aantal hele mooie super helder blauwe meren. In de Mount Cook Village weer het heel erg prachtige uitzicht, wat verstopt zat achter dikke koude regenende mistige wolken. Onmogelijk de mooie hikes te doen waarvoor ik hier wat langer bleef, waar ik toen ook wel spijt van begon te krijgen. Gelukkig op de laatste dag perfecte opklaring en de gehele route het meest mooie uitzicht met als topje op de ijsberg: ijsbergjes! Heel mooi glacier-lake met daarop ronddobberende ijsbergen. Totally worth my stay afterall. Met weer een kapotte bus nog wat langer gestrand daar, maar via Tekapo (-lake) door naar Christchurch. Dit is een van de grote steden van NZ, aan de oostkust, grootste van zuidereiland. Ooit de een na grootste stad van NZ maar na aardbeving zijn veel mensen weg getrokken, veel is nog in renovatie en er is vrij weinig te doen. Heb alle ‘aangestipte dingen op mijn kaart’ gezien, maar het was vrij industrieterrein achtig. Wel was er een grote nieuwe paaldansstudio, waar ik in het donker lekker een half uur via het industrieterrein heen wandelde (lekker veilig oeps), en meest belangrijk: het vliegveld!

Nieuw Zeeland was echt prachtig mooi in de winter. In de zomer hebben al mijn bergen op de foto’s geen sneeuw, dus het was ondanks de kou het écht waard om hier nu te zijn geweest. Mooier dan dit kan het nooit meer worden. Ik heb alles gezien wat ik wilde zien, en alles gedaan wat ik kon doen. Wel heb ik mijn planning onderweg een klein beetje aangepast en vertrek ik een week eerder dan gepland uit Nieuw Zeeland, want ik geef toe, af en toe heb ik het toch wel een beetje gehad met de kou (wie had dat nou verwacht van mij hè..?). Mijn vlucht naar Australië is pas over een week vanuit Auckland, dus ik ga eerst nog even een weekje met een retourtje vanaf Nieuw Zeeland wat warmer weer opzoeken. Benieuwd waar ik heen vlieg, just ask ;)