Left in the Jungle

Day 100. Today I live exactly one hundred days away from my old home. And yes, I miss everyone and everything. And I missed one of the most important days of the year again in the Netherlands (5 mei), I miss my best friends and lovely family. But I have to keep on going and calling them whenever I just need, laughing, crying or shocked (thanks!), al is het maar om even Nederlands te kunnen praten… And I won’t be back soon, but for now, as the only Dutch girl in here, about 15.000 km away: I found a new home, with a new family, new friends, and best of all: I live in the sun (L)

Oke, hier komt de blog dan echt:
Goodbye Jepara, Goodbye Pinpas. Na een leuke afsluiting van het Jepara-tijdperk met het vieren van “Hari Kartini” in originele Indonesische kleding (“omg wat een lelijke paarse omajurk”; aldus Leonie, die precies zegt wat ik denk). Met nasi-ontbijt om 6 uur ’s ochtends en duizenddddddddddddd keer op de foto. Daarna dacht ik leuk nog even langs te lopen bij al mijn standaard eetwagentjes en leuk te vertellen dat ik ga verhuizen om vervolgens nog een keer te pinnen (want who knows waar ik terecht kom in de middle of nowhere wie weet is er wel geen pinautomaat). Tot zover de leuke afsluiting aangezien de pinautomaat mijn pinpas opat, hij kwam er gewoon niet meer uit. Na in paniek eerst iedereen in de buurt en het winkeltje ernaast om hulp te hebben gevraagd, en vervolgens met mijn beste Indonesisch de servicenummers van de bank te bellen kreeg ik iemand aan de telefoon die Engels kon én mijn probleem snapte… “But sorry miss, we cannot open it. It is gone. You should block your card.” The end. Natuurlijk kreeg ik het ook niet voor elkaar om naar de ING te bellen met een van mijn Vier simkaarten. Maar gelukkig heb ik de aller liefste papa die midden in de nacht voor mij de telefoon opneemt als ik half huilend app en het even voor me fixt. Toen het daarna ook nog keihard begon te onweren, was mijn verhuisdag natuurlijk helemaal geslaagd.

Mlonggo. Puskesmas. Éen grote doorgaande landweg. Met niks.
Nee dat is niet waar, er is heel veel, heel veel stof, heel veel vrachtwagens en scooters en verkeer. Het is afgelegen van het stadje waar ik eerst woonde, maar ik ben er nog niet uit of ik dit nou één straat wil noemen of toch een dorpje. Er zijn langs deze grote weg natuurlijk heel veel eetkraampjes en wagentjes, iedereen moet natuurlijk de hele dag nasi kunnen eten, maar het is heel anders dan in het stadje. Ik ben ook een van de weinige die lopend verplaatst hier, wat in de stad nog redelijk prima is aangezien er een stoep was waar mensen aan het chillen waren en zittend nasi konden eten. Hier loop ik echter echt langs de weg en wijk af en toe uit in de bosjes. Ook verwachten ze geen voetgangers dus denk ik dat het niet het aller veiligste is, maar ik woon hier nu eenmaal dus ik moet toch iets. Het is serieus wel op zijn Indonesisch gezellig hier in het dorpje. Na deze 6 weken zal ik vast het grootste deel van de inwoners kennen, of, zij zullen mij ‘herkennen’ vooral. In mijn eerste weekend vroeg er een man in de winkel waar ik vandaan kwam waarop twee vrouwen achter me lachend riepen “aaaah daari Belandaaa ya”. Blijkbaar was ik al eens langs hun ‘huis/woning/hutje’ gelopen. Ook was ik eens lekker aan het eten en zegt een opa-figuur: Aaaah Puskesmas yaa? Omdat ik schijnbaar zijn kleinkind had onderzocht. Kleine wereld. Onee, het is een dorp, dat is klein, en zeker dus als ik wit ben én loop op straat én ook nog vrolijk tussen de lokale bevolking ga zitten en eten bestel. Ook op het werk weet iedereen waar ik de dag ervoor was, omdat iemand die ze kennen mij had gezien ergens. De ogen die me af en toe aankijken met de meest grote verbazing ooooit… Mensen snappen volgens mij nog niet helemaal wat of wie ik ben en hoe ik hier verzeild kom. Maar ik denk dat iedereen wel weet dat ik hier de enige witte Nederlandse persoon ben in dit dorpje. Ik woon hier nu drie weken, maar ik zal volgende blog wat meer vertellen over het werk en leven hier specifiek.

Aangezien hier verder niet zo veel te doen is in de directe omgeving heb ik een lijst met alle strandpunten “die een naam hebben”. Een naam hebben betekent soms dat er een soort van strandhutje is waar je nasi kan kopen, soms betekent het dat er een aangespoeld bootje ligt, maar meestal een hele strook vol met afval. Maar het is leuk! Ik woon zowaar eindelijk aan het strand! In een straal van 12 km links en rechts zijn er 12 van deze strand’punten’ op google maps aangegeven. Mijn lieve familie zei vroeger altijd “wacht maar als je zelf aan het strand woont ga je ook echt niet meer zo vaak”. I am proving the opposite! In de 8 weken dat ik hier nu woon bij het strand, met ongeveer 5 dagen in de week coschap, ben ik nu 18 keer bij het strand geweest. Soms duurde het een half uur om er te komen, soms ruim twee uur. Via de rijstvelden lopen door de bospaadjes door de kleine dorpjes naar weer een nieuw strandje. Soms is het leuk, soms iets minder, soms gaat het fout, maar dan app ik weer vrolijk als ik veilig thuis ben en met “omg wat me nu weer is gebeurd”. Zo ben ik er wel achter dat er hier allemaal koraal ligt! Super mooi en versteend. Ook weet ik nu dat de rijstvelden gemaaid worden, en denkt google maps af en toe dat een aangelegd-keien-overspring-pad, een “weg” is. Verder ben ik er in levende lijve achter gekomen hoe diep het stilstaande water is.. en dat het niet bepaald schoon mooi zwemwater is, aangezien ik lekker onder de schrammen eruit kwam, oeps. Gelukkig hoefde ik in mijn kletsnatte mooie Nikes nog maar een uur terug te wandelen en had ik daarna een mooie reden om ze een keer echt met sop te wassen.

Dat dit meer de buitenwereld is, is ook te merken aan de dieren die hier zitten. Ik ben gillend wakker geworden van een krokodil! Mijn mooie trotse verhaal van vorige keer kan van de baan geveegd worden. Deze was echt heel groot, zijn lijfje zo groot als mijn hand en ik ging er met blote voeten, zonder bril, in het donker, als nachtblind persoon bijna op staan in mijn aller eerste nacht hier in de rimboe. Dus dat was een mooie gilpartij, en tegelijk een les om mijn eigen deur zoveel mogelijk dicht te houden! Ook heb ik een spuitbus gekocht met iets chemisch wat volgens iemand super goed zou werken. Er staat op dat je na spuiten half uur niet in de ruimte mag zijn. Nou, het werkt, ik heb geen levende mug in mijn kamer gezien, maar ik leef nog, dus prima. Gezond zal het vast niet zijn, maar open bloedende pussende muggenbulten alsmede de doo-muggen-overgedragen-ziekten ook niet.

Ik merk dat ik me ook hier steeds meer thuis voel in Indonesie. Of toch gewoon stiekem steeds meer gewend raak aan de cultuur en gewoonten. Ook merk ik dat ik steeds anders tegen de omgeving begin aan te kijken en de Indonesische mensen kan ik steeds beter inschatten en op uiterlijk uit elkaar houden. In het begin zag ik gewoon Aziaten en dacht ik af en toe “huh is dat nou dezelfde patiënt van gister die lag hier gister toch ook al aan de beademing?”. Als ik nu rondloop in de bushbush zie ik mensen met een persoonlijkheid en uitstraling, niet meer gewoon een mooi getint iemand met nasi. Maar het einde van mijn studie begint voor mijn gevoel nu wel een beetje in zicht te komen, nog maar 4 weken tot ik afstudeer. Heb nog maar kort om mijn eindverslag af te maken en begin al een datum te plannen voor mijn eind-presentatie hier (weer in het Indonesisch natuurlijk). Ook mijn hostel in Singapore heb ik ook al maar geboekt! Er waren leuke hostels die als regels hadden “No Syberia-airco” en eentje “Do not freeze your fellow roommates!”. Helemaal mee eens. Hier in Mlonggo is geen airco, zoals er ook vaker geen stroom is overigens. Licht mis ik dan wel, maar de airco mis ik voor geen seconde. Af en toe heb ik het zelfs ook wel warm, als ik een rondje maak midden op de dag in de zon en vervolgens denk “hmn dit is toch wel zweterig” blijkt het af en toe volgens mijn telefoon 35 graden “feeling 41”, zonder wind, te zijn. Dus dan mag zelfs ik het wel warm hebben, maar warm is fijn! Het is zoooo fijn om in een warm landje te zijjjnnnn. En ik blijf ook vrolijk zeggen dat ik het koud heb soms. Vorige week appte ik nog naar mijn lieve mama toen ik naar mijn leuke eettentje wandelde om 8 uur ‘s avonds ‘dat het wel erg afgekoeld was, zou het gaan regenen?’ (Het regenseizoen is (gelukkig) wel voorbij nu, dus het regent bijna niet meer én geen onweer)). Maar het bleek zowaar inderdaad afgekoeld, maar liefst 5 graden. Het was nog maar 29 op dat moment. Brrr ik zou bijna mijn vest nodig hebben haha (feit: indonesische mensen hebben buiten wel een dik vest aan, maar dat is omdat ze geen zon en of buitenlucht willen zien). Nee de zon, heb ik totaal geen problemen mee, die hou ik het liefst mijn hele leven recht boven mijn hoofd. En het zweten doet iedereen dus daar moet je maar mee leven, vies is vies en nat is nat en stoffig is stoffig en dan heb je een emmertje met sop en dan is alles nog steeds vies, nat en stoffig. Dus dan neem ik dat beetje zweten wel voor lief en was ik mijn kleren gewoon weer sneller. Daar ben ik wel overigens ook goed in geworden afgelopen weken, kleding wassen. (Dus Camiel: i’m happy to be your backup-plan