Soap continues

Even een korte blog update, zodat iedereen die alleen het begin hoorde kan lezen hoe het is afgelopen.

Nadat ik in mijn vorige blog schreef: “hopelijk gaat vanaf nu alles goed”, terwijl ik op mijn vliegtuig aan het wachten was, bleef ik maar wachten, en wachten. Nu is dit Indonesie en is wachten meer een gewoonte dan een uitzondering. Af en toe oplopend tot ruim 7-8 uur na afspraak komen opdagen. Maar mijn vliegtuig kwam maar niet. Tot op een gegeven moment: “all flights cancelled”. Vraag ik in Bahasa aan iemand wat het probleem is, zegt die vrouw vrolijk terug “sorry I do not talk Indonesian”. Oh haha, ik moet er nog aan wennen dat mensen ook ineens niet meer alleen Indonesisch praten. Maar het bleek dus dat de vulkaan bij Jogja weer was uitgebarsten... no flights. Wait, NO flights? “Maar mijn visum verloopt vandaag!” Ergens dacht ik, ik ben al door de immigration heen, telt dat niet dan? Jammer genoeg niet, dus ik zat gevangen, want mocht er ook niet meer uit, zonder geldig visum. Omg! Geen visum, in een klein wachthalletje met Siberian-airco zonder iets... en niemand die me wat kon vertellen natuurlijk, behalve “all flights cancelled”.
Uiteindelijk moest ik een vlucht voor zondag nemen en mocht ik de ijskoude wachtruimte uit. Nou. Dus. Stranded in Semarang. Hostel, lessen, alle activiteiten in Singapore al geboekt en betaald, nooooo. Paniek. Zit je dan, 14 uur nadat je je thuis verliet, zielig op de grond naast je backpack, geen thui meer, en geen idee wat je moet doen met een creditcard die ook nog eens blokkeert bij de nieuwe vlucht boeken....Gelukkig was ik al wel vaker in Semarang geweest, en ik woonde er dan wel een paar uur van af, maar ik ken er natuurlijk wel mensen! Toen werd ik heel lief meteen met de scooter opgehaald, kreeg ik thee thuis op de bank en werd er lekker Indonesisch gekookt. Beter kon ik het niet hebben! I am soooooo thankfull for having friends! Maar, mijn lang weekendje Singapore, veranderde in maar een zielige 8 uur. Na op zondag weer op het vliegveld gedropt te zijn, was ik weer aan het wachten. En wachten. En wachten. Een paar uur te laat, maaaar eindelijk: ik vloog.

Changi airport is écht geniaal. Zeker een van de beste die ik heb gezien tot nu toe. Maar omdat ik zo laat aankwam had ik een van de laatste treinen richting de stad, op zoek naar mijn hostel. Want wel zo eerlijk, als ik dan toch vier dagen betaal (het maakt hun niet uit of mijn vliegtuig niet vliegt, zoals zoveel mensen zeiden “nature disaster, you cannot help it right?), maar dan kan ik er best spullen droppen, telefoon opladen, en douchen toch. Maar, eerst, Singapore. Ik had afgesproken met mezelf, als het niet veilig voelde, terug. Zonder wifi, in het donker, jammer dan. But I love big cities. Met een kleine 6 miljoen inwoners vond ik het een leuk stadje, zelfs midden in de nacht. Ik heb alles gezien wat ik kon bedenken dat haalbaar was. Little India in de nacht was jammer genoeg een vrachtwagenparkeerplaats met veel slapende Indiers, dus dat was iets minder gezellig, maar Marina bay en districts was natuurlijk wel verlicht door de business-gebouwen. Wel echt echt echt héél verlaten, het is duidelijk geen 24/7-stad, wat ik ergens wel verwachtte. Dus niet alle straten waren even leuk. Maar wie heeft de nou de Helix bridge helemaal voor zichzelf! Mooi uitzicht over het water, jammer van de water-shows daar, maar die zijn toch in alle miljoenen steden hetzelfde, mooi, maar niet onvervangbaar. De Glowgardens waren natuurlijk niet open, maar ik heb de reuzen bomen mooi zien glowen van een afstandje. Ook heb ik in de ochtend de zonsopgang gezien bij Marina bay sands, en ben ik naar Chinatown geweest. Om 6 uur nog volledig verlaten, geen 1000e chinezen of eetkraampjes om me heen, maar ik heb alle tempels gezien en door de straatjes gewandeld. Wie ziet nou ooit Chinatown zonder Chinezen?! Het zal vast en zeker een gezellig wijkje zijn als de tentjes wel open zijn haha.

Ik heb zoveel mogelijk uit mijn verpeste weekend gehaald, en ik blijf van dit soort grote steden houden. Ook waren de mensen in Singapore echt heel aardig, op een heel behulpzame manier, Zonder dat ik er om vroeg, maar Niet vervelend. Gewoon echt oprecht behulpzaam op het juiste moment. Ook zie je echt alle verschillende (Aziatische) nationaliteiten door elkaar. Ik blijf het leuk vinden de verschillen te zien nu tussen de verschillende mensen hier. En als je hier je kinderen zou opvoeden leren ze goed Engels, Maleis, Indonesisch En misschien ook wel wat Chinees! Als ik op de terugweg nog een tussenstop nodig heb wil ik graag nog eens terug en dan wel alle toerist-attracties in, naar Sentosa Island en hiken in de bergen.
En voor Camiel: ik denk dat Singapore zeker leuker is om te wonen dan Dubai! Maar wie weet, misschien kom ik nog veel leukere steden tegen komende maanden. Al blijf ik natuurlijk altijd alles vergelijken met New York.

Nogmaals, Changi airport is echt de moeite waard om heen te gaan. Je kan daar bijna op vakantie! Geniaal vliegveld. Zelfs als je je backpack even denkt niet meer terug te krijgen, alsook de vraag: “you have an axe in your backpack?” Huh? “Yes I see a little axe?” Geen idee wat die knappe security boy in uniform bedoelt.... stilte.. Ooooh, mijn reflexhamer natuurlijk! “Yess, doctor!”
Maar nu, terug naar Indonesie. Want als je zo lang daar woont, is het natuurlijk raar om niet ook in eigen land wat dingen te hebben gezien! But, praying for my bad luck to fade away. Ik heb zowaar mijn gekregen geluksmuntje, gelukspoppetje, geluksolifantje en geluksboeddha-tje allemaal in mijn tas zitten nadat ik ze kreeg als afscheid voor ik ging. Wat moet ik nog meer doen...
But, trying to stay positive! Ik heb nu zelfs een “cancelled”-stempel bij mijn verzameling in mijn paspoort! Dus vijf minuutjes voor de gate sluit loop ik maar eens richting de gate van mijn vliegtuig, die serieus een keer op tijd lijkt te zijn! Op naar mijn volgende stempel! (Inmiddels ontvangen na een hevige inspectie met een hoop lieve drugshonden.)