West = Best?

West is best, tenminste, als het niet wordt verpest. In de east coast zat ik in de winter, wat het een perfecte reistijd maakte, op wat regenweekjes en kou na. De outback was ook perfect gekozen, in het einde van de winter (overdag maar 35-40 graden in plaats van ruim in de 50, met nog maar een matig aantal vliegen, en vlak voor de start van het regenseizoen van dagenlange regen). West is Best, zegt men. Mijn reisje in het westen van Australië begon helaas met regen. Regen, regen, en schijnbaar het perfecte seizoen voor hooikoortspatiënten. Dit betekende na al mijn geweldige nachten met stiekem niet heel veel slaap in de buitenlucht in mijn swag, dat ik ineens “ziek” in de regen/kou zat. Dus ik liep met ontstoken ogen, zonder lenzen, volledig tranend van de pijn/jeuk met mijn zonnebril dom over mijn bril heen omdat het licht niet te verdragen was de hele dag mijn neus te snuiten en te hoesten. Maar ik ben maar een kleine drie maandjes in Australië dus: “No time to waste!”, en zoals mijn ouders me hebben opgevoed: als je kan lopen hoef je niet te blijven zitten/liggen “en kan je ook op school zitten”. Nu het kamperen voorbij is kan ik de ontstekende schrammen op mijn been ook wat beter schoonmaken. Met mijn eigen apotheek in mijn backpack kon ik lekker doorreizen, uitstellen was geen optie want een vlucht is niet zomaar te verplaatsen (yesss je leest het goed, uitstel van terugkeer had ik toch wel graag gehad). Vanuit Perth ging ik richting het noorden! West Australië bestaat uit 1/3e van het eiland, weer immens groot dus. Eerst naar het Nambung National Park, het thuis van de Pinnacles Dessert. Hier staan oneindig veel limestones (zie foto: magical). Er bestaan veel verhalen over deze stenen, maar wat waar is en hoe ze er precies komen, geen idee. Lekker lui erlangs gereden want het regende dus alleen maar wat foto’s van onder mijn paraplu. Die Nederlandse paraplu heeft mijn hele reis overigens doorstaan! Lang leve de Kruidvat haha! Toen via Geraldton door naar Kalbarri. Geraldton (dit is al 425 km vanaf Perth overigens) is een klein stadje wat “sun city” wordt genoemd omdat het 8 uur zon per dag heeft. Gelukkig was ik er in het bijzondere moment van: regen. De geschiedenis hier bevat veel Dutch-stories, including het Batavia ship wrak. Anyway, hier komen alle Nederlandse-roots in de Aboriginals vandaan. Great story. Maar het mooiste meer dat ik in mijn hele leven heb gezien ligt ietsje verder noord bij Port Gregory. Het is een perfect spiegelend mooi meer en het water is: roze/paars! Echt onbeschrijflijk en onrealistisch mooi (zie foto: magical). De kleur komt door B-carotene van bacterien en de tint hangt af van de breking van het zonlicht.

Kalbarri National Park is een regio met vele gorges langs de Murchinson rivier. Het was echt heel erg mooi met een oneindig ver (groen) uitzicht. Natuurlijk de standaard brug foto bij de rotsformatie “Natures Window” nagedaan, die zo genoemd is omdat hij het prachtige uitzicht in een soort frame zet. Iets anders leuks in het Kalbarri NP was abseilen! Been there, done that. Mooi uitzichtje hangend aan een touwtje aan een rots, mooi begin van een ochtendje. Vanuit hier verder omhoog langs de Indian Ocean Coastline gereden.

Via Shark Bay en Shell Bay door naar Delham en Monkey Mia, wat allemaal onder World Heritage Area valt. Shark bay, zo genoemd vanwege, je raadt het vast, haaien. En Shell bay is een strand van 60 kilometer helemaal vol met spierwitte kleine schelpjes, op sommige plekken 10 meter diep, langs kraakhelder blauw water natuurlijk. Ook nog gekeken naar Stromatolites in de Hamelin Pool area. Stromatolites worden gevormd door cyanobacteriën, het aller eerste leven op aarde (zie foto: magical).

Monkey Mia en Delham zijn kleine strandplaatsjes. In Monkey Mia zijn veel wilde dolfijnen te zien. Ik had echter niet zoveel zin in het toeristische dolfijnen voeren met zo’n 50 kindjes aangezien het hier schoolvakantie is, en ik het in het oosten en Indonesië ook vaker heb gedaan. Dus ik zat gezellig koffie te drinken op het strand een paar meter verderop, waar de dolfijnen ook gewoon leuk langs zwommen 2 meter van het strand af. Ze zwommen helaas wel weer weg als je het water inliep om ze te filmen. Vanuit hier via de World Heritage Drive door naar Coral Bay, wat bij het beroemde Ningaloo Reef ligt. Onderweg nog gestopt bij Eagle Bluff, een mooi panarama uitzicht waar wat haaien te zien waren.

Ningaloo reef: een 260 km lang marine park met perfect turquoise water, geweldig koraal en enorm veel zeedieren. Met als hoogtepunt het zwemmen met Manta Rays. Voor mij een moeilijke keus, to do or not to do... Na mijn enge allergische ervaring in de tropische zee was ik maar één keer water in geweest ongeveer 2 maanden later. Dat was al een grote test, maar ik was in een geweldige groep, in het bijzijn van “een dokter”, midden in de outback dus Geen zee of koraal in de buurt. Als er wat zou gebeuren zat ik wel met een groot probleem natuurlijk in de middle of the desert, maar psychische veiligheid kan veel helpen, en I survived. Aan deze kant van Australië ligt een andere oceaan, ook nog maar net boven de Tropic of Capricorn en met minder warm water. Aangezien ik niet mijn hele leven bang wil blijven voor de zee ging ik mee op Mantra Ray jacht. Nog nooit van mijn leven ben ik een dag zo stil geweest, maar ik heb gezwommen met Manta Rays, turtles, haaien en de meest mooie gekleurde leuke visjes ooit tussen enorm koraal en leuk springende dolfijnen langs de boot. De manta rays waren echt een nieuwe op mijn bucketlist, die zie je niet zomaar. Hoe het werkt is dat je met je groep betaalt voor (behalve een lekkere lunch) een vliegtuigje dat meevliegt met je bootje en schaduwen zoekt. Daar vaar je dan heen en kan je het water in en met ze meezwemmen, heel gestructureerd en geïnstrueerd met een boel regels zodat ze niet worden opgejaagd of afgeschrikt. Geweldige beesten om ook eens te zien. Ik ben natuurlijk al absoluut geen Ariel en lig liever als een Patrick ster op een handdoek op het droge, en het zal nu zeker nog de nodige exposure-therapie nodig hebben voor ik water weer volledig vertrouw. Al is het strand hier echter ook niet zo heel veilig eigenlijk, aangezien ik vrolijk op mijn slippertjes de slangen-tracks in het zand volgde om te kijken of ik bij een slang uitkwam, toen ik eigenlijk de baai inliep omdat er haaien bij zonsopgang te zien zouden kunnen zijn. Thrillseeking when I’m bored without any mobile service these days. Je moet iets.

Na ongeveer 1600 km afgelegd te hebben vanuit Perth uiteindelijk aangekomen in Exmouth: een klein stadje wat origineel als millitaire basis was gebouwd. Met de Vlaming Head lighthouse en toegang tot het Cape Range Natinal Park, wat vroeger onderwater lag, waardoor er veel fossielen te vinden zijn. In de zomer mag je hier niet wandelen omdat het dan ruim boven de 50 graden is. Mooi uitzicht hier en lekker bij Turquoise Bay naar het ultiem blauw turquoise water gekeken.

Vanuit Exmouth weer helemaal terug naar Perth... Via Carnarvon wat bekend staat om de fruitplantages (met bevroren bananen en mangoos in chocolade) en het Greenough Wildlife Park, al was er voor mij niet echt wat nieuws meer te zien na de hele reis hier. Onderweg op de weg kon je vooral veel wilde (en dode) emu’s, slangen, lizards, eagles en kangaroos zien, alsmede een thorny devil.

Perth wordt gezien als de meest geïsoleerde stad op de wereld, en ligt dichter bij Jakarta dan de eigen hoofdstad van Australië. De dichtstbijzijnde stad is Adelaide, 2200 km verder. 76% van de inwoners van WA woont in Perth... Er zijn hier echt behoorlijk veel, (Ik dacht even “fransen”, haha), maar wat ik wilde zeggen: veel Indonesiers! Ik kan het dan toch niet laten om dan af en toe ineens in te breken in een gesprek aan de kassa (ja maar natuuuurlijk kan ik Bahasa en luister ik jullie af! Wie niet!).

De laatste dagen hier in Australië heb ik besteed aan shoppen! Voor het eerst in de 9 maanden was het toegestaan om geld uit te geven in de souvenierwinkeltjes en te doen alsof ik leuke dingen zocht. Nog steeds tight on budget of course, maar daarin ben ik natuurlijk ultiem getraind. In Perth heb je het grootste park van de wereld, groter zelfs dan Central Park NYC, en je kan naar Fremantle en Rottnest island. Beide historisch bekend omdat in het westen hier dit de plaatsen waren waar de Britten gevangen werden door de Europeanen in de 19e eeuw, net zoals Tasmanie. In Fremantle was ik toevallig op een dag dat er de “Markets” waren, super veel souvenier dingen, random shit, en food! Alles zit in mijn backpack, maar ik moet die tas wel nog een paar uur vervoeren voor ik hem afgeef op het vliegveld en hij wordt opgehaald door mijn sterke broer.

Dit is, zoals te verwachten viel, de laatste blog die ik upload, want ik wacht nu op mijn laatste vlucht, de vlucht naar Amsterdam. Alles wat ik afgelopen maanden heb meegemaakt en overleefd is niks vergeleken met dit, it’s terrifying. Ik zie er zeker heel erg naar uit dat ik straks na 21 vluchten in Amsterdam mijn lieve broer weer even zie! Hij zei heel verstandig toen ik vroeg of hij mij en mijn backpack wilde ophalen omdat ik mijn OV kaart niet bij me heb, of ik hem wel even kon reminden van te voren zodat hij het niet zou vergeten... jongens... But nooo, I’m not ready, I don’t even have my next flight booked yet!

Afgelopen maanden heb ik ontzettend veel geleerd. Ik heb zo veel geleerd over allerlei dieren, planten en de natuur. Over geschiedenis van de wereld, culturen en geloven. Mijn engelse taalkennis en al mijn verschillende engelstalige slang is natuurlijk vertienvoudigd, ik kan op mijn CV zetten dat ik Indonesisch praat, en mijn mensenkennis is onmenselijk veel gegroeid. Ik heb zoveel verschillende geweldige, gekke, ongelofelijke, domme, grappige en idiote mensen ontmoet van over de hele wereld, en heb vooral geleerd dat je altijd moet zorgen alleen te kunnen overleven in alle (on)mogelijke omstandigheden. Af en toe even iemand 100% vertrouwen zit nou eenmaal in mij en ik kan niet laten als ik iemand ‘wel aardig’ vind, zolang ik maar herinner dat niks voor eeuwig is en dat na alle zonneschijn een grote storm staat te wachten. Niks positiefs aan te vermelden. Ook heb ik geleerd: never forget who you are, where you’re from, and the 3 you hate most in life and the 3 things you love most:
• ik ben Bernice, en ik kom uit “the Deep South of the Netherlands”, “oet Mestreech”;
• I hate wasting time, I hate the cold and I hate snoring people;
• I love to dance, I love to make other people happy, and I love being happy. De derde was moeilijk. Being happy als combi van: adrenaline, travelling, sun, pizza, serotonine, laughing, talking, learning, moving, loud music, adventure, oreo/chocolade, my perfectly scheduled diary per hour, big cities, living in a hurry and lasagna.
Voor iedereen die afgelopen jaar mijn blogs heeft gelezen en er persoonlijk op reageerde, thank you! Hopelijk heb ik er jullie ook wat van kunnen leren, mijn bedoeling was niet om gewoon te vertellen over mijn leuke vakantie, maar om te laten zien dat dit heel wat meer is dan gewoon een leuk reisje, dat overigens totaal niet altijd leuk was natuurlijk. Daarom wil ik vooral ook alle lieve mensen bedanken die ik altijd elk moment van de dag heb kunnen bellen met grote, kleine en random problemen of vragen. Voor degenen die me al voor gek verklaarde toen ik in New York ging wonen en de mensen die de afgelopen 9 maanden bleken te veronderstellen dat ik geen bereik zou hebben buiten het kleine Nederland... Dan hoef je mij straks ook niet schijnheilig te vragen hoe het met me gaat als het je dus niet interesseert ;)

Als ik verhuisd ben ga ik als eerst natuurlijk, na iedereen geknuffeld te hebben, weer dansen, want deze 9 maanden heb ik dansen het aller meest gemist. Wel kon ik af en toe nog een lesje volgen omdat ik de aller beste docenten ooit heb gehad en wel een kleine basis bezit. Ook wil specifiek wil ik de wereldberoemde Hanka hierin noemen aangezien ik haar ook overal op de wereld heb genoemd: “You wanna follow that class? Hmn... Have you done this before?” “Yes Hanka is my trainer back home” “Ooooh okay! Hanka is Amaaazing we love her! Ofcourse you can join any of our classes!”. Thank you ❤️ see you again in het sportcentrum!

Mijn laatste nacht in een van de vieste hostels waar ik afgelopen maanden zat bracht ik wakker door in een enorme onweersstorm met hagel en een snurkende Fransoos die ineens midden in de nacht wakker schrok van de donderslagen en vloekend opstond omdat “foeeeek my sjoeez are stjill outzaiiddd”. Het gesnurk ga ik NIET missen, maar alle aanspraak 24/7 elk uur van de dag de hele week, de hele maand, overal op de meest onpraktische momenten ooit, door alles en iedereen, wel.
Maar wie weet, zoals mijn lieve tante uit Haarlem zei: “misschien vliegt je vlucht wel echt niet als het zo stormt”. Lets hope for the best…

Too bad, no problems.
End of story.
xoxo