Dokter.

Ik las in mijn vorige blog terug dat ik had getypt nog over het werk hier te vertellen. Nu ik hier zo lang ben is alles vrij normaal geworden voor mij, maar dat is het natuurlijk niet helemaal. Ten eerste zal ik uitleggen wat een puskesmas is. Het is de eerstelijns zorg hier, wat inhoud dat het eigenlijk (als ik het zo zou mogen omschrijven) een soort inloop huisartspraktijkje is met een kleine polikliniek, kleine SEH en kleine afdeling. Verder is er een klein laboratorium waar je (alleen in de ochtend!) bepalingen kan laten doen als je deze nodig acht, is er een bevallingskamertje, een tandartshokje en een diëtisthokje. De polikliniek bestaat uit een wachtruimte waar zo’n 40 mensen tegelijk aan het wachten zijn en om de beurt via een microfoon binnengeroepen worden en bij degene komen die ‘vrij’ is, al dan niet een dokter, verpleegkundige of co-assistent. En snel door, want lang heb je niet en ze moeten eigenlijk altijd wel iets van medicatie mee anders zijn ze hier in deze cultuur niet gerustgesteld. De SEH heeft 3 bedden, tijdens de poli-tijden gaan mensen daar natuurlijk eerst heen maar ze kunnen eventueel doorgestuurd worden naar de SEH, om bijvoorbeeld wonden schoon te maken of als men denkt dat ze eventueel opgenomen moeten worden. Daar kom ik direct bij de afdeling, die bestaat uit 14 bedden. Het is allemaal niet zo groot, 1 klein gebouwtje waar alles in zit, en de bedden staan nogal dicht bij elkaar (tenzij je een eigen kamer betaalt waarvan we er 1 hebben). Zeker als er nog een aantal familieleden op en onder de bedden vertoeven is er niet veel plek meer over. Maar laten we eerlijk zijn, gezellig is het wel. De opname indicaties verschillen nogal. Af en toe ligt er een patiënt waarvan ik ook zou vinden dat deze opgenomen moet worden, echter dan zou ik deze toch liever naar het ziekenhuis sturen omdat er hier verder niet veel gedaan kan worden. De meeste patiënten hebben echter niet heel acute opname redenen, maar weer, in deze cultuur is het wel een geruststelling als ze hier even een paar dagen mogen liggen aan een infuus. Ik kan mijn mening hierover hebben en/of vertellen maar het is een gewoon een cultuurverschil. Op de SEH komen hier, net als in Jepara, geregeld de afgehakte ledematen binnen. Mijn hecht-skills gaan dan ook per dag zeker vooruit. Wel zit er hier een verschil in de materialen, ze zijn nog steeds even bot, stug en onhandig, maar daar valt aan te wennen! En met een jaarlijkse carnavals-pakjes-maak-achtergrond en een oma-voorbeeld als prof-naaister vind ik dat ik het prima doe nu. Alleen ze hebben hier geen extra materiaal. Het is dus heel normaal om je eigen hechtmateriaal af te wassen na elke patiënt. Gewoon met zeep onder de kraan. Inclusief je naald. Het scheelt dat deze een factor 5 groter is dan de Nederlandse hechtnaalden anders zou ik bang zijn hem weg te spoelen. Er is ook een grote rol met hechtdraad waar je dan je draad af moet knippen en zelf in de naald moet stoppen. Anyway, de eerste keer dacht ik “HUH”, maar het wordt een normale routine. Zoals Esther me vroeg: Krijg je niet iedereen terug met grote infecties? Voor als nog niet. Maar ik moet wel toegeven dat ik niet de meest aardigste persoon ben, aangezien er maar 1 soort desinfectie is in een grote plantenspuit, en deze prikt. Ik heb het zelf op mijn open wond op mijn arm gespoten en ja, het prikt, behoorlijk… maar ik wil toch écht wonden desinfecteren, dus toen er een kindje kwam met open schaafwonden op zijn achterhoofd was het Of minimaal deppen met een doekje zonder resultaat, of, mijn tactiek, gewoon plantenspuit erop richten: 10 seconden gillen in plaats van 5 minuten met grote moeite en veel geschreeuw proberen tevergeefs erbij te komen en nog niks hebben gedesinfecteerd. Hierin lijk ik dan toch weer op mijn mama, ik kreeg vroeger ook altijd gewoon bij een open wond: hop zeep erop en onder de kraan, even hard gillen maar dan ben je wel meteen klaar.
Zoals je misschien doorhebt, ik vind de SEH wel leuk, dus ik vermaak me wel elke middag en af en toe een ochtendje. Maar mijn ochtenden hier bestaan, na visitelopen, daarnaast bijna elke dag uit een ‘outreach’. Dit kan echt alles inhouden. De ene keer is het een zwangerschapsklas, waarin voorlichting gegeven wordt aan alle zwangeren in de buurt. Deze bijeenkomsten worden dan gehouden in een village-gebouw, waar, zoals hier in Indonesie altijd aan gedacht wordt, altijd een hoop eten is. Snackpakketje met wat samosa’s, cakejes, gebakken bananen, en limonade, gevolgd door een super lekkere Indonesische vers gekookte lunch. Ik leer erg veel, welke kruiden waar in zitten, hoe alles heet, waar alles vandaan komt, wat typisch is voor hier en wat juist niet van hier komt. Oja en natuurlijk de zwangerschapsinstructies. Ook kan het immunisatie van kindjes inhouden, of bloeddrukken meten bij ouderen ten aanzien van cardiovasculair risicomanagement. Ik ga ook mee op huisbezoeken en zie de meest schokkerende en ernstige dingen (ask me personally, not internetproof), maar alles is echt heel leerzaam. Het is vooral een volledig andere wereld dan ik vanuit Nederland gewend ben. (Oké serieus op het moment dat ik dat typ loopt er een jongen (15 jaar schat ik?) langs mijn raam met een groot geweer hahahah, andere wereld.). Mijn hele kijk op alles verandert denk ik wel door hier te leven. Af en toe moet ik er ook wel om lachen, zoals als ik ga bellen en zeg “ik weet niet hoelang ik bereik heb trouwens” en ik als antwoord krijg “hij doet het toch goed?”, maar ik bedoelde meer dat het gemakkelijk kon dat 2 minuten later de stroom zou uitvallen omdat het regende dus dan gebeurt dat nog wel eens, en dan zou mijn wifi daarmee ook weg zijn. Al met al, je leeft hier een beetje met de minuut. Maar ik ben nog steeds heel blij met de moderne wereld, waarin ik wanneer ik wil naar Nederland kan bellen. Echter begint het tijdsverschil af en toe vervelend te worden. Zelfs vanuit hier zal ik belangrijke dingen niet vergeten en wordt er perfect op tijd een moederdagcadeau bezorgd en vergeet ik de verjaardag van mijn aller liefste broer natuurlijk ook niet. Belangrijke dingen kunnen ook van een afstandje geregeld worden, internet werkt hier gelukkig ook (af en toe niet natuurlijk, als het bereik faalt of de stroom weer uitvalt of je simkaart geblokkeerd wordt zonder reden).

Hier komt nog een “eng-beest-verhaal” wat net gebeurde. Toen er keihard gegild werd vanuit de badkamer keek ik eerst niet eens echt op van mijn laptop omdat er wel vaker gegild wordt voor een random gekko ergens, maar deze keer was er wat anders. Ik dacht eerst dat er een slang zat! Dat had gemakkelijk gekund, er zitten hier in de buurt van die kleine dunne slangen veel, maar dat was het niet. Het was een soort reuze duizendpoot. Als ze wat kleiner zijn zien ze er eerder uit als zo’n ijzeren rioolreiniger, echter deze was van een ander formaat. Ik schat hem net wat kleiner in dan een liniaal, en zijn poten waren van dichtbij echt oranje. Maar, hij moest wel weg… Met veel gegil op de achtergrond heb ik hem met veel leed en moeite geplet gekregen en door het afvoerputje gespoeld nadat hij 3x hoog de lucht in sprong (springen kunnen ze blijkbaar..). Ik moet toegeven dat ik heel erg blij ben dat er mij achteraf pas verteld werd hoe giftig dit specifieke beest was aangezien ik op mijn slippertjes stond. Maar hoe dan ook, ik ben de facking foreigner, waarom moet ik dit soort dingen altijd oplossen... Aan de andere kant ben ik blij dat de lokale mensen nog banger zijn voor alle insecten, dan voel ik mezelf niet zo idioot.

Naast werk heb ik ook nog een mini-vakantie gehad, waarin ik naar de Karimunjawa eilanden ben geweest. (GOOGLE! PARADISE OMG!) Toen ik twee jaar geleden werd ingedeeld voor dit coschap heb ik een achtergrond ingesteld op mijn laptop van Karimunajawa, zo mooi leek het. En was het ook. Het is een eilanden groep van zo’n 27 bounty eilandjes die vooralsnog vrij onaangetast zijn. Dat is ook meteen het mooie van deze eilanden, er zijn weinig toeristen. Ruim tien jaar geleden waren er nog helemaal geen toeristen, maar het is wel in opkomst als backpackersoord. Vooral de lokale bevolking is hier heel erg bang voor, ze willen het vliegveldje wat nu 2 kleine vluchten per week heeft ook gaan uitbreiden, en het bootverkeer wordt steeds meer. Zelf ben ik met een lokale ‘slow-boat’ gereisd. Ondanks de negatieve verhalen over deze reis vond ik het prima, het was een gezellige tocht van zo’n 5 uur en omdat hij langzamer vaarde heb je ook minder last van zeeziekte. Daarnaast was er ook geen andere boot op de dag dat ik wilde gaan én was hij de helft goedkoper, dus prima. In de drie straten ‘stad’ van het bewoonde eiland zijn backpackhostelletjes, wat hotels en homestays gebouwd naast allemaal tourbureautjes. Voor mij was het héél fijn om even in een normaal bed te slapen, én er was zowaar een douche. Natuurlijk zoals bij alles hier moet je niet té positief zijn, het is en blijft altijd een douche met ijskoud water, er was geen deur voor de wc en ik deelde het kamertje met 10 anderen. Maar het leek schoon, dus was ik maar al te blij.
Dus wat doe je op een onbewoond eiland in de tropische zee: Snorkelen! Ik ben dus een dag gaan snorkelen, zo’n 5-6 uur op een klein bootje gereden en paar keer de zee in, echter was de helderheid van het water niet optimaal en het koraal wat grijs. Heb wel eens mooier gesnorkeld (Florida!!), maar de missie “Finding Nemo” is geslaagd, Nemo en zo’n 100 Dori’s. Lekker BBQ op een van de random verlaten eilandjes met verse vis en allerlei lekkere Indonesische hapjes. Ook ben ik een dag een mountainbike gaan huren. Men loopt nog steeds niet hier, en lopen viel me ook een beetje tegen omdat het zo verlaten is en het strand toch vrij ver bleek. Een mountainbike leek een goede snellere optie, maar het gezicht van die man toen er een blank, blond, meisje met hoog opgestoken knotje in niet echt fiets-outfit een mountainbike kwam huren, Geniaal. Ook anderen in het hostel “Nooooo noway you cannot bike here?!”. Maar ik kom uit Nederland, en oké ik kan niet echt mountainbiken, maar ik kan wel fietsen, en dat kan ook op een mountainbike toch? Zo heb ik mooi de andere kant van het eiland gezien en leuk de uitkijkpunten in de bergen. Heel blij ben ik dat ik nu, in 2018, naar deze eilanden ben geweest en niet over bijvoorbeeld 5 jaar. De mooie ongereptheid van de stranden en de omgeving, en de gezelligheid van de lokale bevolking, waren erg goed om te zien. Ik hoop ten zeerste voor iedereen dat de toeristen drukte nog lang op zich laat wachten, en dat het eiland niet kapot gemaakt gaat worden. Iemand die ik tegen kwam zei heel mooi het volgende: “Kijk om je heen, dit is precies zoals je verwacht dat het uitziet, als je verhalen hoort over Indonesie, Bali, eilanden, DIT is hoe alles voorgesteld wordt. Maar in werkelijkheid is het overgrote deel van alle gebieden overspoeld door mensen en is de oorspronkelijke mooiheid weg.” (Of ten minste veranderd zeg maar). Ik ben heel benieuwd naar mijn reis door Indonesie die hierna gaat volgen. Afgelopen maanden heb ik tussen de lokale bevolking geleefd, en in een klein dorpje, alsmede heb ik voornamelijk ongerepte Indonesische natuur en cultuur gezien en meegemaakt. Het zal mij benieuwen hoe Indonesie wordt neergezet in de toeristengebieden, maar dat neemt niet weg, dat ik zeker ook wel zin heb in een lekker feestje op Bali, niet meer als inwoner, maar gewoon als een toerist.

Ten slotte heb ik mijn tropisch coschap nog helemaal compleet gemaakt met een denderende tropische ziekte -by myself. Het is totaal anders dan een ‘normaal griepje’, en ook niet iets wat ik ooit eerder had meegemaakt. Het is alleen al een andere omgeving, in de hitte, klamheid en warmte, lekker met een grote stroomuitval tegelijkertijd een aantal nachten tot 40 graden koorts in bed liggen zweten. Nee, niet bepaald het leukste om ook nog even mee te maken, maar laten we eerlijk zijn, elke keer als iemand zegt “nu heb je alle pech wel gehad”, of als ik denk “nu moet het goed komen’, dan gebeurt er wonderbaarlijk genoeg gewoon nóg weer wat vervelenders. Hopelijk stopt dat binnenkort eens een keertje want ik vind het nu niet zo leuk meer haha.

Mijn verslag over dit coschap en alle schokkerende, mooie en enge dingen die ik hier heb meegemaakt heb ik ruim op tijd ingeleverd in Nederland zodat ik hier mijn eindexamen over kon hebben via Skype. Ook heb ik mijn beoordeling van hier ontvangen en nog een laatste presentatie gegeven in het Indonesisch. Het is afgelopen en klaar. Ik heb heel erg veel geleerd, op echt alle gebieden die maar mogelijk zijn. Dat alles hier anders is, dat is iets wat me wel duidelijk is geworden. En alle goede dingen hebben een nadeel en alle slechte dingen hebben een voordeel. Maar vooral: niks is voorspelbaar. Er zijn zeker dingen die ik hier ga missen, maar er zijn ook heel veel dingen die ik absoluut Niet ga missen want laten we eerlijk zijn, deze blogs zijn volledig geromantiseerd. Zeker heb ik dus veel geleerd en meegemaakt, en dat kan niemand me ooit meer afnemen, maar ik vooraf had geweten hoe dit zou lopen of zijn (en dan bedoel ik het 100% immaterieel), had ik er Nooit vrijwillig voor gekozen. (Zelfs niet voor een paar miljoen nee haha, misschien voor 10mil, maar voor minder….. ik zou het nog niet eens overwegen, denk ik …)

Vandaag is de dag dat mijn studentenvisum afloopt en mijn gehele studie ten einde is. Afgestudeerd, dokter, klaar. Ik wacht nu op mijn vliegtuig naar Singapore, om daarna terug te keren naar Indonesie met een toeristenvisum… Wat er allemaal gaat volgen moet ik nog maar zien, een deel van de reis is wel gepland maar: alles is onvoorspelbaar. Wel weet ik zeker dat ik op 12 september in Sydney ga zijn, want terwijl ik aan het presenteren was heeft mijn aller liefste broer bij hem midden in de nacht (lang leven het tijdsverschil) een kaartje voor mij weten te bemachtigen voor Defqon.1 Australia. SOOOOO MANY THANKS! So, I will be a doctor, later, but now, my journey as a normal girl, a tourist, a backpacker, with way too much luggage on my back and with more mental luggage than ever, I will fly to Singapore…