Caribbean islands! First stop: Curacao

Na een leuke vliegreis met veel te weinig tijd voor alles wat ik allemaal had bedacht te moeten doen/regelen, aangekomen op de eerste bestemming van mijn wereldreisje: Hato Curacao. In het donker, in de regen, spullen nat, naar het leuke hotelletje met mooie palmboompjes en een mini zwembadje, nog even lekker uit eten en daarna een nachtje lekgeprikt worden door muggen (ik althans, they love my DEET-perfume). De eerste dag beetje door Willemstad gewandeld, klein eilandje, klein stadje, “Nederlandse gezelligheid” ten top (inclusief de Heavenly Hazel bij het DE-café Eileen!). Door de Caribbean-style en chillax-modus van iedereen doet het me denken aan Florida en de Keys, maar net zo goed ook aan Kopenhagen/Scandinavie met de gekleurde huisjes langs het water.

Gelukkig een auto gehuurd, want zoals het een Nederlands eiland betaamt was er genoeg regen en stormachtig weer. Dan maar een dagje het eiland overcrossen met een autootje, zonder echte verkeersregels, real-life-Mario-karten, muziekje erbij en nog even wat overstekend wild doodgereden (oeps). De taxidriver vanuit het vliegveld had al gewaarschuwd dat je absoluut geen 60 moest rijden als dat de max. snelheid zou zijn ergens. “Dat is levensgevaarlijk dan hou je iedereen op”. Dus 80 op een 40 weggetje leek prima acceptabel. De Hato Caves bezocht als het dan toch ‘koud’ was (al waren het warme grotten) en langs de kust alle inhammetjes met mooie stranden en uitkijkpunten gezien (genoeg perfecte foto spots). Eigenlijk dus al snel alle wegen van het eiland gezien incl. de ‘stad’. Ook nog ‘gewandeld’ in Christoffel park. Om 6 uur ging de wekker, want stel dat het warm zou worden: dan mag je er later op de dag niet meer via de ‘most difficult hicking track’ de berg beklimmen. Het park zelf heeft aangelegde wegen zodat een 4x4 niet per se nodig zou zijn. Het huurautootje had echter toch veel moeite met sommige stukken weg/berg. Maar we hebben het overleefd. Bergbeklimmen blijft leuk (in ieder geval achteraf, toch Ludger?). Maar het is het waard, als je mooi uitzicht krijgt op de top en mooie foto’s kan maken (en niet zoals Leonie en ik in Afrika uitkomt in een grote koude enge mistbank). Behalve dat je wegwaaide was het een mooi uitzicht over het hele eiland, zeker de moeite waard van het stukje steile rotswanden opklauteren en de nodige schrammen overal.

En natuurlijk, zoals het hoort, ook nog een dagje op een strandbedje gelegen bij het beroemde Mambo Beach. Het is een klein Nederlands eilandje, met grote stukken niks en kale droogte, maar ook veel verschillende cactussen, mooi gekleurde vogeltjes en flamingo’s (Hummingbirds blijven mijn favoriet) en natuurlijk de 30 cm grote leguaan en hagedissen die vrolijk langslopen tijdens je lunch. Voor alleen het eten zou ik zo naar de Caribbean (of liever Florida) verhuizen, maar verder heb ik het hier stiekem toch wel snel gezien en gaat alles ‘iets te relaxed’. Op naar het volgende eiland!