Het eerste deel van het eerste deel

Het heeft eventjes geduurd, zoals ik al voorspeld had, maar hier komt mijn volgende blog dan eindelijk. Ik heb ondertussen al veel mensen gebeld en geskyped en gesproken via whatsapp dus excuses als sommigen wat dubbel lezen. Deze keer zal ik vooral vertellen over mijn coschap, omdat ik daarvoor natuurlijk hier ben. Een algemene Crazy-Azië blog volgt!

Moving again:
Vanuit Semarang, een stad met zo’n 2 miljoen inwoners, verhuisd naar Jepara, een district iets ten noorden van Semarang met alsnog zo’n 1 miljoen inwoners. Het is een stuk kleiner, maar het is en blijft Azië dus alles is nog steeds chaos. Het eerste wat hier opvalt zijn de vele hout- en meubelwinkels. Het staat hier namelijk bekend om de houtwerkindustrie waar dan ook het grootste deel van de bevolking in werkt. Helaas gebruikt men niet altijd de beste instrumenten want men is erg goed in handwerk (jammer genoeg is het heel duur dit over te vliegen want het is écht mooi), alleen gebeuren daardoor vaak ongelukken. Dat vind ik natuurlijk niet zo erg, aangezien ik vrolijk rondbelde dat ik een uit elkaar liggende gebroken pols met losse huidflappen leuk aan elkaar kon knutselen met huis-, tuin-, en keuken hechtmateriaal (zo stroef als maar zijn kan en het draad… dat zou ten minste niet zomaar doorgetrokken kunnen worden of los schieten haha). Heel leerzaam dus! Vooral ook omdat dit gewoon in een kamertje achter de SEH kon in plaats van op een OK. Dat brengt me meteen even naar het coschap, want dat is natuurlijk waar het hier toch wel om gaat. Elke ochtend meelopen met een specialisme, elke week wat anders, en dan de middag op de eerste hulp. De eerste week was bij de interne geneeskunde, hier zouden vooral ook infectiecasussen voorbij moeten komen, aangezien daar een mooie presentatie over gegeven moet worden… in Bahasa Indonesia, nu over nog minder dan twee weken! (De taal kom ik nog op terug verderop.) Dengue, Typhoid, HIV, Hep B, Tuberculose, alles komt hier natuurlijk voor. De tweede week bij de chirurgie! Dat vond ik natuurlijk geweldig, lekker steriel staan op OK. Voor zover je het steriel kan noemen hier. De deuren hebben leuk erop staan “tutup kembali” wat “close again” betekent. Echter staan alle deuren hier zo goed als de gehele tijd open, iedereen loopt gezellig in en uit, net zoals muggen en vliegen. Ook zijn er nergens stoelen dus iedereen chillt wat op de grond, inclusief de chirurg en anesthesist. Maar ze proberen het gereedschap en de tafel wel steriel te houden, dus het gaat zo schoon als kan denk ik dan maar. En als coassistent is het best fijn als er niet 3 OK-assistenten je haten puur omdat je er bent, en elke 5 seconden zeggen “KIJKUIT” zoals soms in Nederland het geval is als je oplettend ruim 5 meter om een tafel heenloopt. De derde week gynaecologie, ook weer op OK! Leuk meegekeken met wat sectio’s, en curettage, al kunnen ze die ook gewoon random op de afdeling doen met 20 mensen meekijkend eromheen. Ik zou dat hier dus echt niet willen, zoals ze dat doen ben je denk ik nog wel een jaar aan het nabloeden haha. Volgende weken volgen kindergeneeskunde, long/neuro en psych. Benieuwd wat voor ‘vreemde’ dingen daar nog gaan gebeuren. Verder op de eerste hulp is het af en toe wel leuk maar ook veel wachten tot er een patiënt komt waar je een anamnese mag/kan afnemen. Dat brengt me naar het volgende onderwerp:

De taal
Met mooie opgestelde perfecte Indonesische zinnen in mijn boekje loop ik op de SEH naar een nieuwe patiënt, die je vervolgens uitlegt dat je uit Nederland komt en een beetje Indonesisch kan. Dan vraag je wat de klachten zijn of wat je wil weten, en…. Dan blijken ze geen Indonesisch te kunnen maar alleen Javaans. Dat is wel écht een probleem, daar is niks van te begrijpen, en google translate kent het ook niet. Dus dan houdt het weer snel op. De originele bevolking hier en vooral ook de oudere mensen kunnen dus geen Indonesisch. Ook is het leuk als iemand antwoord geeft in een zin van 5 minuten snel geklets, waar niet meer dan 2 woorden uit te volgen is. Maar het lukt al aardig om te weten te komen wat iemand heeft en dat goed op te schrijven voor de dokter. De dokters hier kunnen overigens ook zo goed als geen Engels, stiekem soms tot mijn grote irritatie. Dit wist ik van te voren natuurlijk al, maar het is af en toe gewoon echt frustrerend als niemand mij snapt en ik niemand snap en je soms gewoon maar genegeerd wordt omdat je toch niks verstaat. Ook op straat is het af en toe heel lastig, ook in de winkels en restaurants. Af en toe gaat het nou eenmaal fout, zetten ze je mega af, of soms krijg je per ongeluk twee super lekkere maaltijden in plaats van eentje (dat vind ik dan weer een goede fout haha).

Jepara-city
Deze stad heb ik wel al vrij ver gezien nu, heel veel is hier niet te doen. Zelfs het bekende museum van hier bezocht, de VOC Benting, de houtwerkplaatsen en de belangrijkste moskeeën en tombe hier. Het is alleen allemaal niet zo heel mooi. Het strand hier vindt men helemaal geweldig. Iedereen vraagt steeds “sudah?!” (al geweest?). Dat snap ik niet helemaal, het ligt helemaal vol met hout en plastic afval en het stinkt. Iets verder liggen allemaal leuke hotels (resorts), echter liggen die wel aan dezelfde “geweldige” zee, dus ‘mooi is anders’. Ook op het mini eilandje hier een half uurtje vandaan met een leuk schattig klein misselijkmakend bootje is vooral leuk en gezellig om even te zijn geweest, maar echt iets te doen is er niet. Wel zijn er kleine stukjes mooi overal (zie de foto’s!) maar daar houdt het stiekem wel mee op. De ‘real Jepara view’ heb ik er ook proberen weer te geven. Door hier rond te lopen in de lokale wijkjes en ook in de bossen heb ik veel geleerd over het wonen hier, over de houtindustrie, de verschillende houtbomen en koffiebomen, hoe ze alles hier bewerken en hoe men er geld mee verdient. Ook heb ik allemaal gekke maar lekkere en vooral bijna allemaal gefrituurde maaltijden en snacks gehad. Elke keer op straat gewoon iets aanwijzen en hopen dat het lekker is, want ik wil álles geprobeerd hebben! Dus mam, als je me hier over 10 weken komt opzoeken kan ik je precies zeggen wat je wel en niet moet eten, en waar je wel of niet recht op moet bijten omdat het weer eens een soort pepertje blijkt te zijn...
Met de zoektocht naar the perfect view is het dan wel echt geweldig om eindelijk na zo lang ook gewoon Water Uit Het Plafond te krijgen! OMG ik was bijna vergeten dat dat nou een DOUCHE is. Maar een ander hotel dat ook heel mooi leek op de plaatjes, was dan weer een regelrechte aanfluiting: helemaal crowded met Boerka’s. Het is dus nog wel een uitdaging de goede chillplek te kiezen (“op zoek naar een perfect view”). Ze zwemmen zelfs in boerka’s, jassen, lange broeken én schoenen aan, in het zwembadwater… Bikini was dan ook nót done, mijn t-shirt kon al niet eigenlijk… en een vrouw keek wel héél erg boos naar mijn slippers. Ik had zowaar een lange jurk aan die al het bruinen tegenhield op het strand, dus zeur niet haha. Het geloof is dus nog steeds wel een dingetje. Ik snap niet echt alles, misschien komt dat nog. Hoe stom het ook klinkt, hier voel ik me meer dan ooit geboren in een Katholieke omgeving, en dat terwijl ik officieel niet eens gedoopt ben en volledig atheïstisch ben opgevoed. Maar met Pasen ben ik natuurlijk zeer gelovig en heb ik graag vrij. Helaas kan ik dit jaar geen eieren zoeken die mijn broer nog altijd verplicht maar vrijwillig verstopt in de tuin (Miss you broertje! Loveyou!). Dan maar weer op zoek naar iets moois hier, je moet iets zoeken met Pasen toch?! Found it: in berg hier in de buurt: Mount Muria: Air Terjun (waterval) Songgo Langit en Puncak Jehen! Zie de mooie uitzichtfoto’s, bijna net zo mooi als eieren zoeken in Maastricht toch?

Nou goed, ik snotter, stotter en hoest weer lekker verder komende week, want ondanks dat het hier over het algemeen wel prima weer is elke dag, heb ik al een paar weken een daverende air-conditioned-cold. Mij hoor je in ieder geval niet klagen als de stroom weer eens uitvalt en daardoor de airco het eventjes niet doet, kan het lekker opwarmen binnen! Tot bij mijn nieuw blog of tot whatsapps/videobells! Lekker veel chocolade en eieren eten allemaal daar! xxx