Travelling Lombok: Gili, Lombok, Rinjani

Eerst naar de Gili’s! Dit is een soort toeristische variant van de Karimunjawa eilanden. De drie belangrijkste Gili’s die bij Lombok horen zijn Gili Air, Meno en Trawangan. Deze laatste is het grootst en meest toeristisch. Alle drie zijn ze speciaal omdat er geen gemotoriseerd verkeer op deze eilanden is, wat dus in realiteit betekent dat er overal paard en wagens rijden en de halve straten daardoor vol liggen met paardenpoep haha. Maar het is wel een leuk idee om het gemotoriseerde verkeer hier af te laten, al meren er wel ook duizend gemotoriseerde bootjes aan langs de eilandjes dus het is meer een statement dat iets natuurvriendelijks. Het was er super strand/toeristisch, dus lekker eten en drinken was hier in overvloed. Leuke barretjes, restaurantjes, tafeltjes en stoeltjes langs de strandjes. Geniaal, even een ‘echt’ vakantie gevoel. Ook nog rondje eilandhoppen gedaan met een snorkeltour, dus alle drie de eilandjes gezien. Snorkelen is en blijft leuk, lekker op een bootje zeeziek zijn maar wel lekker bruin worden in de zon op het water. De helderheid van het water was ook goed dus heel veel aquariumvisjes mogen bewonderen. EN er was een mega grote zeeschildpad! Die had ik nog niet eerder gezien met snorkelen ooit dus die kan ook weer op mijn bucketlist afgestreept worden. Aangekomen op het vaste land van Lombok was het jammer genoeg minder mooi weer. Gedaan met de zon-zee-strand en bruin worden. First stop: Sengiggi, en vanuit daar een kort tourtje richting het zuiden via een luxe Chineese begraafplaats naar Banyumulek een pottenbakkersdorpje. Ook nog Sukarara bezocht wat bekend staat om het Ikanweven, ze maken met de hand alle tafelkleden ed, 8 uur doen ze over zo’n 20 cm stof. Rambitan is een origineel Sasak dorpje, echter wel compleet gericht op het ontvangen van toeristen. Maar er leven wel nog 180 mensen (35 gezinnen) in de hutjes met hun koeien, en leuke rijsthuizen hoog op poten zodat de muizen er niet in kunnen. In Kuta beach (Kuta Lombok, minder ontwikkeld en minder toeristisch dan Kuta Bali, echter net zo goed een surfersdorpje) nog steeds geen mooi weer te bekennen. Maar zo kon ik alvast wat wennen aan de wind, want vanuit hier ging ik weer terug naar het noorden: Sembalun: het startpunt van mijn grote enge Rinjani trekking. Na duizend keer mijn tas te hebben verpakt, gecontroleerd te hebben of ik echt niks vergat, en tien keer mijn sjaal in en uitgepakt te hebben (wel mee, niet mee, toch wel, is wel koud, maar ook groot, toch niet, toch wel) begon het dan…..

Omdat veel mensen whatsapp helemaal volspammen met de vraag hoe de vulkaan was en veel te veel specifieke vragen stellen, heb ik het volledig getypt :) Niet lezen als het je niet interesseert!
Mount Rinjani:
“Het mooiste maar moeilijkste wat je in je leven doet.” Dat is wat men zegt. Het leek me super mooi en cool en ik wilde het al meteen toen ik informatie over Indonesie opzocht 2 jaar geleden. Hoe dichterbij het kwam, hoe minder leuk het me ineens leek. 3 dagen trekken over een vulkaan in de vrieskou. Ook begon ik blogs en reviews te lezen, natuurlijk vaak van mensen die het niet goed afging. Niet veel mensen hadden het echter over de kou, het geen waar ik me toch het meest zorgen over begon te maken. Ik heb het zoals sommige mensen misschien wel weten nogal snel koud, en het vriest gemakkelijk een tiental graden tijdens de nachten. Ik was vooral ook bang dat het zou gaan regenen, regen, vriezen, in een tentje, als wandelende ijspegel normaal al in Europa. Ik herinner me alle leuke vakanties met Jasper, Maarten en Ferry, waar zij doodgingen van de hitte in de tentjes op Sziget. Maar dat ik doodleuk twee vesten meenam (+sjaal), en ze tot grote verbazing van iedereen nog aan deed ook. But that’s me, always being cold. Daarnaast ben ik hier in Indonesie ook totaal niet fit meer. Sporten is onmogelijk geworden, zeker nadat ik ziek was, totaal nul energie voor wat dan ook in 40*. En deze laatste weken was leuk reizen (stilzitten in auto/trein/bus/boot), of aan het strand/zwembad chillen. Dus dat was daarnaast mijn tweede angst, zou ik het uberhaupt nog wel kunnen?
Dag 0: reis naar begindorpje. Aangezien ik aan de kust was moest ik al een dag eerder hierheen omdat dit rond de 900m ligt en ik nog maar op 10m zat. Voor adaptatie van lichaam daarom een nachtje in dit dorpje doorgebracht, als enige toerist in een soort minihuisjes langs het dorpje in het bos. Er was zowaar een stopcontact en lampje, maar toen ik aankwam was ik even bang dat ik op de reis erheen mijn volle telefoon al had verspild aangezien het me nog niet had verbaasd als er geen stopcontact was geweest. Na een super lekker en veel avondeten met zelfs een gratis dikke pannekoek als toetje (enige klant, dus ze hadden denk ik eten over) lekker voor de laatste nacht in een bedje geslapen in Indonesie.
Dag 1: ontbijt met (alweer) bananenpannekoeken, en op naar inschrijfpoint. Iedereen die de Rinjani beklimt krijgt een grote groene tas om afval in te stoppen, goed idee leek me! Echter vraag ik me af of locals snappen wat ze ermee moeten doen. Het eerste wat me opviel was namelijk dat er overal in de rimboe plastic en snoeppapiertjes ligt. Zonde, maar schijnt dus door locals te komen die het niet boeit (#azie #volmetplastic). Nou, de eerste dag zou ongeveer tot 5 uur duren, eindigend op campingplace 1, op 2600m ongeveer. Eerst stuk redelijk plat wandelen, daarna door open veld, dan wordt het steeds beboster en ineens start het klimmen. Dit klimmen zijn de zeven “regret hills”. Zeven heuvels! Net als met de vierdaagse haha. Alleen dan soms letterlijk recht omhoog klimmen. Ik moest best vaak even pauze nemen van de gids en al na uur eerste keer eten. Om half 11 al uitgebreide lunch met nasi, kip, groenten en ei, met een hele ananas en cola. “You need it, for the hills!” Zoals zij zeiden alles braaf opgegeten. Daarna door richting de heuvels. Het was wel stukje wandelen, maar op een gegeven moment vroeg ik “is dit de 4e al?”, was het al het einde van de zesde. Oow. Ook had ik geen idee hoelaat het was aangezien mijn telefoon veilig ingepakt zonder bereik in mijn tas zat, maar ik begon het wel al echt koud te krijgen. Anyway, om 2 uur arriveerden we op campingplace 1. Twee uur??? Huh??? Dan moest ik dus nog 12 uur in de kou wachten tot ik naar de top kon...
Eerst maar de porters zoeken, want natuurlijk mag je je eigen shit wel dragen, maar er loopt altijd iemand mee met een tent en alles (gelukkig). Tent stond al klaar! En eerst hele schaal pisang goreng gekregen waarna ik toch maar even IN de tent ging zitten want het waaide behoorlijk hard en ook al was het nog boven nul begon ik het dus al koud te krijgen. Ook was het mega mistig dus toch niks te zien, en ik vroeg of ik wat mocht helpen aangezien er eten wordt gemaakt voor iedereen. Maar dat hoort niet dus het antwoord was dan ook nee. In de tent maar gewacht op avondeten. Het waaide meeega hard maar ondanks dat er gezegd werd dat ik ook in het tentje kon gaan zitten met het eten bleef ik stug buiten zitten bij hen. Het is toch niet leuk om in mijn eentje het suuuuper lekker eten op te eten, koud had ik het toch wel. En anders zou ik vast de soepkom omstoten, liever buiten dan. Een of andere groentesoep met noodles, sambal met nasi en vlees met ei. Ik had zelfs even paar minuten uitzicht op de vulkaan maar dat kon niet veel langer duren dan dat ik vroeg of er iemand een foto wilde maken, nét optijd want hoe gek het ook klinkt elke 2 seconden verandert de lucht, en toen was het donker. Iedereen zei vooraf dat ik alle kleren die ik mee had aan moest in de nacht tijdens het vriezen, maar mijn broek was nog nat van zweet ‘s middags. Ook had ik een extra vest en tshirt mee voor als het zou regenen naar de top toe, dus die wilde ik ook niet aan eigenlijk. Om te voorkomen dat de kleren zouden bevriezen heb ik ze maar gezellig bij me in de slaapzak gedaan, mocht ik ze toch aan willen dan kon het alsnog. Want bevroren zijn ze geen optie meer. Dus daar lag ik, volledig bombol van het eten, hopend niet te hoeven plassen komende uren, in een tentje, met een slaapzak, 2 dikke paar wandelsokken, een dikke broek, dunne broek erover, topje, skipully, fleecevest en mijn regenjack. Gebreide haarband om en sjaal ook maar erbij. Na een tijdje liggen vroeg ik me af of ik mijn lenzen nog uit zou doen, bang dat die ook zouden bevriezen totaal tegen mijn principes in dan toch maar ingehouden deze ene keer. Nog een uurtje later bedacht ik wel mijn camera en telefoon in mijn tasje in de slaapzak had gestopt ook tegen me aan, maar wat nou als ik wat wil drinken! Water bevriest natuurlijk ook, dus nog weer gezelliger in het slaapzakje. Het is dat het niet paste anders had ik beter mijn hele backpack er bij in kunnen stoppen. Nou, slapen dan maar, ik blijf kamperen zoooveel leuker en vertrouwder vinden dan wat voor luxe hotel dan ook!
Dag 2: Toen werd ik wakker, ik hoorde al mensen praten en het was donker dus ik dacht “jeee zal vast al moeten opstaan!” want om 2 uur ‘s nachts was het vertrekken richting de top. Tot mijn grote verbazing had ik al maar liefst een half uur geslapen. Too bad :( De natuurgeluiden hier rondom een vulkaan zijn “anders”. Vanuit een tentje ineens best lastig allemaal thuis te brengen. Maar dat het waaide voelde ik ook goed in de tent. Om 2 uur na een luxe toast ontbijt kon ik dan toch eindelijk vertekken! Op naar de top, op 3800 meter! Het begon wel wat fris, benen moesten ook echt nog opwarmen. Maar al snel begon de klim in toch wel heel losliggend gesteente/gruis, zo’n 1.5 uur lang, daarna iets vlakker voor nog eens 1.5 uur en deel 3 ongeveer een uur stijl omhoog in vulkaansteentjes/zand. Het was gewoon ver, en donker, maar ondanks de kou kreeg ik het snel warm waardoor ik paar keer stopte om weer van kleding te wisselen. Ik vond naar boven gaan gewoon leuk en prima. Het was wel lang maar met paar keer wat langzamer lopen vond ik het toch goed te doen. Zeker als je sommige mensen onderweg zag creperen, dan viel het voor mij reuze mee. Ook een stelletje waarvan ik het meisje al eens hoorde zeggen “will you stay with me the whole trip please?”, want ze had het nog al moeilijk. Ben hen een paar keer tegengekomen tot het meisje eigenlijk niet meer wilde en de jongen wel door wilde. Ik zei ineens maar “maybe you can catch up with me, I am not really that fast I think?” Lekker typische jongen om dan gewoon doodleuk meteen weg te gaan, je vriendin achter te laten bij een wildvreemde. Jammergenoeg voor dat meisje was ik toch sneller aangezien zei na 5 min alweer wilde zitten. Ik was ook de gids kwijt ineens, hij zei “I’ll catch up with you”. Normaal gebeurde dat ook maar richting de top was ik hem toch echt kwijt, kwartier nadat ik daar was kwam hij pas... maar, de top. O M G. Jammer dat het zo koud was en ik eigenlijk na wat foto’s en kijken maar gewoon weer terug wilde omdat alles echt helemaal trilde, maar, het was echt het mooiste wat ik ooit heb gezien. Aan de ene kant zag je alle gebergten waar je helemaal doorheen en op was gelopen. Aan de andere kant het grote kratermeer met in het midden de stomende vulkaan. Ook zag je met mooi lichtgevende blauw/roze gloed de Gili eilanden, en de Mount Batur en Agung op Bali liggen. Op de een of andere manier vergeleek ik het met de Grand Canyon. Er hing een soort van zelfde sfeer (mijn vader zal dat de grootste onzin vinden) maar het voelt gewoon anders op dat soort plekken. Ook de mist die echt ineens optrekt en weer komt, geheel ander uitzicht verzorgend elke minuut. Heel magisch. En de wind die dan een ander zoevend geluid erbij maakt wat ik nooit eerder had gehoord. Mooi mooi.
Maar toen weer terug. Dat was een groter probleem voor mij, dus goed voorbereid al mijn kniesteunbanden omgedaan boven op de top. Het hele stuk terug naar het campinggebied ging nog wel, maar fijn is anders. Het was net een soort skieen in het stenen zand met hikingshoes en een heel gebergte IN je schoenen. Maar ik was blij in het donker dat hele stuk naar boven te zijn geklauterd o m g wat een stijle afgronden naast de maximaal 1 meter brede paden op z’n breedst. Ook als je dan ziet Hoe ver je eigenlijk bent gelopen....
Terug bij de tent ontbijten met chocoladepannekoeken met banaan, appel en ananas. Ze hebben me elke maaltijd een bord ananas gegeven, super leuk en lekker, maar ik heb echt 9 ananassen gegeten in 3 dagen, dus voorlopig hoef ik geen ananas meer hoe lekker hij ook is. Nou, mocht je denken genoeg gedaan te hebben na deze ochtend, nope, de dagtocht moest nog beginnen. Eerste stuk stijl naar beneden over grote rotsen. Mijn lievelingsroute, ik lag natuurlijk net zo veel op de grond als dat ik moest opstaan. En er was niet eens Justin Bieber op deze berg Leonie, hoe moest ik dan zonder lief vriendinnetje naar beneden komen.... na zo’n 3 uur zwoegen en mijn humeur verliezen wachtte er een lekkere lunch bij het meer! Uitzicht op de vulkaan, super mooi! En je zou kunnen zwemmen in het water, maar ik waste alleen even mijn voeten erin: “ijskoud”. Na weer uitgebreide mie met mega veel kip en de hele ananas (mooi in partjes met figuurtjes erin) door naar de slaapplek. Dit was tot mijn verbazing weer geheel omhoog klimmen! Echt recht omhoog soms, over rotsen, in de mist. We sliepen dan ook weer gewoon op 2600 meter net als de eerste nacht! Rond 5 daar aangekomen, mooi uitzicht, even omkleden en lekker eten in een tentje. Best gezellige avond eigenlijk, tot het weer koud werd dus ik in mijn gehele outfit terug in de slaapzak, muts op en slapen. Dit keer wel tot 6 uur, dus natuurlijk moest ik plassen in het pikdonker in de kou. Eenmaal schoenen aangetrokken, hoofdlamp op (echtwaar, dat ding vond ik Zo dom te hebben afgelopen 4 maanden in Indonesie, maar zonder die hoofdlamp had ik deze berg niet gemakkelijk kunnen doen, dus toch maar goed meegesleept te hebben!), en go. Ik heb eerst dat gat in de grond gezocht waar ik moest plassen, maar daarna snel broek weer aan en toen stond ik stil van verbazing. Het was zo mooi, kijkend naar de tentjes, de zwarte leegte waarvan ik wist dat er een grote berg was aan de ene kant, en een groot meer met vulkaan aan de andere kant, en de duuuiizend sterren met het magische geluid om je heen. Oke maar snel terug in de tent voor ik bevroor en weer opstaan voor de meest grote omelet in de wereld met toast En natuurlijk een hele ananas. Op naar de laatste dag.
Dag 3: eerste stuk omlaag. Joepie. Not. Mijn knieen hadden de dag ervoor niet leuk gevonden. Dat wist ik al want het deed al pijn in de avond, maar dat het bij elke stap beiderzijds grote pijnscheuten zou gaan geven, dat was niet wat ik hoopte. Dag 2 leek het ook gewoon pijn IN mijn knieen, wat normaal wel overgaat. Nu was het weer hetzelfde als mijn blessure in New York. Great. En ik haat berg afwaarts. Maar zoals mama zou zeggen: “ik snap sowieso niet waarom je zo’n berg naar boven wil klimmen, maar dat doe je zelf dus dan moet je ook maar beneden zien te komen.” Dat in gedachte houdend stap voor stap weer verder. Dan maar als een omaatje wat slomer, zolang ik mijn knie maar niet verdraai met een rare beweging als je weer een meter naar beneden moest springen omdat er geen andere weg was. Het regenwoud waar ik doorheen liep zal vast heel mooi zijn geweest! Heel veel hoge bomen, heel groen, super veel geluiden. Echt zoveel geluid van de bomen, vogels, insecten, wind; zelfs voor een meditatie-CD zou het veel te druk zijn geweest. Maar ik was te druk bezig met kijken waar ik mijn volgende stap zou zetten en als ik 2 seconde te lang nadacht zoemde er wat dikke bijen om me heen waardoor ik snel weg wilde en vrolijk weer vooruit op de grond lag, eerst mezelf opvangend met mijn toch al kapotte knieen om vervolgens mijn hele backpack van achteruit over mijn hoofd heen krijgen. Zo leuk lekker een paar uur door het regenwoud wandelen haha. Maar het regende niet, ik kon nog staan, en er wachtte weer een lekkere lunch op me mét gehele ananas, dus hoe kon het slechter?! Ik wandelde op Mount Rinjani! Twee uur daarna was ik op het einde. Yeeeey gehaald. In het hostel mijn spullen uitgepakt, even in het zwembad gekeken of ik mijn knieen uberhaupt nog kon buigen zonder pijn, nope. Schoenen schoongemaakt en alle stof van 3 dagen weggedouched. Vijf uur later vond ik mijn telefoon terug met gelukkig wat mensen die vroegen of ik nog leefde en daarna “oja je hebt vast geen bereik”. But Yess I’m alive. Preparing for my next adventure, morgenvroeg door naar Kuala Lumpur, Maleisie!
Maar al met al was de Rinjani echt wel de moeite waard. Het was bij lange na niet “het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan”, zoals het omschreven werd, het was alleen voor mijn knieen wat minder goed maar naar boven gaan en het uitzicht, woow. Het was wel moeilijker dan de vierdaagse lopen. Maar toen zei ook iedereen: “meisje je onderschat het echt heel erg, de vierdaagse is Niet gewoon even 4 ochtendjes wandelen! Het is Echt heel zwaar” Maar dat was het wel, gewoon gezellig wandelen, niet meer en niet minder. Dit was ook “gewoon naar boven, en naar beneden”. Het duurde wel heel lang, maar dat is nou eenmaal de route. En je moet gewoon goed uitkijken, want de plekken waarvan gezegd werd “hier zijn vorig jaar vijf mensen overleden” waren ook iets minder fijn. De volgende keer hebben mijn knieen liever een kabelbaantje naar beneden, maar naar boven gaan zou ik zo weer doen!