Nieuw Zeeland Part 1: Noord

Aangezien ik nu steeds meer verplaats merk ik dat het moeilijker wordt voor mensen me te volgen, ik zal daarom proberen iets vaker iets te uploaden. Zeker toen mama aan de telefoon op het vliegveld toch even controleerde waar ik ook al weer heen zou vliegen deze keer... maar zoals ik telkens zei: “Ik ga naar Nieuw Zeeland want ik ben nu toch in de buurt.” Het was ‘maar’ 25 uur reizen nog. Eerst een overstap in Australie: ik als klein blij blond meisje stralend door de douane heen “omg ik ben in Australieeeeee!!!”. De bewaking vond het dan ook leuk mijn tas op explosieven te gaan screenen “it’s just a test Mad’m, no worries”. Maar het duurde maar twee uurtjes en het vliegtuig steeg weer op. Ik bedacht me ineens ook dat het goedkoopste vliegen natuurlijk op deze hele lange vluchten minder chill is, geen tv’tje, geen gratis eten, geen plek, niet eens muziek. Dan maar de overgebleven Malaysian Ringgits uitgeven aan het lekkere vliegtuig eten, wat moet ik er anders ook mee (serieus was de lasagna en snickers natuurlijk best lekker!). Aangekomen in Auckland! City of Sails, waar ik een paar dagen ben gebleven om even te acclimatiseren. De grootste stad van Nieuw Zeeland waar 1/3e van de gehele populatie woont. Maar het is vooral: geen Azie! Het voelt meteen als thuis eigenlijk. Normale wegen, zelfs een stoep, normaal vervoer, normaal eten, normale winkels, normale (weer erg dure) prijzen, mensen die je snappen, en vooral ook, kou en regen. Zeker heb ik de stad ook gezien, maar als het regent is het toch iets minder leuk om de hele dag rond te wandelen. Dat maakte gelukkig niet zoveel uit want ik moest toch ergens nog wat reisdingen voorbereiden, dus onder het genot van frappuchino en toch ook maar een warme chocolademelk in de Starbucks lekker hostels bekeken en Australie globaal gepland. Hier in Nieuw Zeeland is er vaak geen gratis wifi, alleen in dus bijvoorbeeld Starbucks ed. In hostels en andere normale plaatsen om wifi te hebben moet je er voor betalen. Dan liever een dure koffie voor gratis wifi!

Er zijn nog wat mensen die me het volgende vaker hebben gevraagd: “Ben je niet heel erg alleen dan als je weer in een nieuwe stad aankomt, een heel nieuw werelddeel waar je niemand kent?”
Ja, af en toe wel. Maar af en toe is dat ook niet erg, als je dus dingen moet regelen in de Starbucks. Verder is het een soort Tinder-voor-gevorderden. Mijn eerste dag hier plaatste een meisje op facebook of er iemand in Auckland zin had in de avond gezellig restaurantje te pakken. Yesss i’m in! Verder was ik op een mannenkamer beland in het hostel en was het idee om via het hostel gratis toegang te krijgen tot stads-dingen (musea ed). Prima ik ga wel mee, natuurlijk moeten jongens eerst naar de Mac, en toen regende het en wilden ze niet meer. Maar ik moest nog winkelen en zij moesten ook dingen hebben, wie bedenkt nou dat je in Auckland gaat shoppen in een warehouse met drie Franse jongens haha. Toen ik daarna nog sokken en zo wilde halen heb ik maar vriendelijk gezegd ze thuis wel terug te zien, kon me toch niet indenken dat ze kleren wilden winkelen. Ook had ik al via facebook iemand ontmoet die dezelfde bus zou nemen naar het noorden, handig! Ik had dan ook getypt “ik ken je niet, maar superfijn toch iemand te “kennen” in de bus!”. (Vervolg komt verderop.)
Verder kan ik altijd belangrijke mensen bellen en, ik zie mama normaal ook maar om de zoveel maanden dus of ik nu vanuit hier bel of vanuit Nijmegen, dat maakt geen verschil. Maar er zijn zeker momenten dat ik iedereen heel erg mis, zeker als er in Nederland dingen niet helemaal goed gaan bij mensen, dan voel ik me wel heel ver weg. Maar voor de belangrijke mensen hier: ALTIJD bellen als er iets is!

De reis begon dus richting het noorden. Ik zal ook een kaartje toevoegen, want ik kan me voorstellen dat jullie de namen allemaal niet kennen (behalve Britta dan). Het landschap hier waar je doorheen komt is een soort Teletubbie landschap, groene heuvels, met een zon erboven, af en toe afgewisseld door een hoop bomen (variërend van lange hoge dunne tot palmbomen tot kerstbomen) of soort weilanden met dik aangeklede fluffy koeien en schapen. Lijkt op zich in dat opzicht nog best op Europa, maar dan dus in the shape of Teletubbie landschap. Zelfs inclusief regenboog! Ik heb tot nu toe elke dag in Nieuw Zeeland een regenboog gezien, of meerdere achter elkaar, of naast elkaar. Dat betekent helaas dus ook dat er regen is. Het is sowieso echt heel erg koud, dus ik heb me al wel afgevraagd of dit een slim reisplan was, maar, het is wel een land wat echt gemaakt is voor de winter. Het is dan ook echt heel mooi, echt natuurlijke natuur, niet door mensen gemaakt, heel stil en natuurlijk. Op de weg richting het noorden heb ik een paar keer de grootste bomen die hier zijn gezien op wat plekken, Kauri trees [koudi]. Heel hoog en dik, ze vervellen soort van en maken een soort gum die goed is voor huid en in parfums wordt gebruikt. Verder zijn ze gewoon heel speciaal hier en mogen ze niet gekapt worden. Ze doen er 800 jaar over om volwassen te worden. Nou, na nog op de foto te zijn geweest “treehugging”, door naar Paihia, een schattig stranddorpje. Dit zouden best plekken zijn waar je als het warmer was leuk langer kon blijven. Veel ijssalonnetjes, bootjes, water, en wateractiviteiten. Met een ferry nog naar een van de oudste stadjes geweest op een ander eilandje (Russel). En door naar het aller noordelijkste punt: Cape Reinga. Dit is het punt waar de Pacific ocean en Tasman sea elkaar raken. Super magisch, het was een soort slowmotion beeld. Verder is het een kleine vuurtoren alsof je in een anzichtkaart loopt. Maar dat is het dan ook. Via de 90-mile beach weer terug naar beneden. Dit is een strand van, niet ninety miles maar ongeveer 55 km. Het is eigenlijk een soort weg, iedereen rijdt er namelijk. Al moet er wel opgelet worden voor het water, als je daar te diep inzit kan je vast komen in kuilen, maar teveel het zand op zit je natuurlijk vast in het losse zand. We reden over het nét nog natte gedeelte. Door de zon, witte wolken, mist en bergen op de achtergrond leek het net alsof we over ijs gingen, met witte grote zeemeeuwen er om heen vliegend.

In dit deel ten noorden van Auckland is het het warmste van Nieuw Zeeland op dit moment. Toch bevroor ik levend... tot er op een avond een soort bierbingo was voor backpackers. Helemaal geen zin hierin en veel te koud na een lekkere BBQ toch maar blijven hangen voor de gezelligheid. Je kon voornamelijk shotjes en bier winnen, wat ik niet won helaas. Tot ineens: yeeeah bingooooooo! Ik had zowaar een nacht in een Private Room gewonnen! Eigenlijk niet iets wat ik nodig had, de 8-persoons stapelbeddenkamer was schoon en gezellig, maar ijskoud. Toen ik zag dat de luxe kamer met double-bed een heatertje had was ik echter snel blij. Helaas ging de wekker om half 6 weer, dus snel mijn slaapspullen gepakt, de rest van mijn tas gewoon achterlatend want de nacht erna moest ik toch weer terug naar de koude kamer. Na een half uur voor het heatertje te hebben gezeten (25 minuten proberend hem aan te krijgen, 5 minuten bedenkend hoe de kamer ooit warm zou worden) dan maar genoten van een lange warme douche zonder 7 mensen die op je wachten. Eenmaal middernacht leek de kamer iets warmer, dus kon ik voor een keertje warm slapen zonder jas aan. Heerlijk. In de ochtend snel spullen weer terug geplaatst en terug naar mijn eigen stapelbedje voor de volgende nacht. Meestal ben ik overal maar 1 of 2 nachten, want als je gezien hebt wat er te zien is, is het ook klaar daar. Behalve in de steden waar meer te doen is blijf ik vaak een klein weekje en doe dagdingen vanuit daar.

Reizen in Nieuw Zeeland bestaat verder ook uit keuzes maken. Op alle plekken wordt er geadverteerd met DE beste skydive, DE mooiste skydive, DE hoogste skydive, overal kan alles en overal zou het geweldig zijn. Oftewel, het is kiezen wat je waar wil doen en absoluut niet alles geloven wat iedereen je aanprijst. Al is dat soms wel moeilijk, zeker als iedereen waarmee je op dat moment iets wel gaat doen en ik al had besloten dat het geld niet waard te vinden. Als voorbeeld een drie uur durende dolfijnen tour. Heel leuk, DE beste van NZ zogenaamd. Maar ik heb laatst nog dolfijnen gezien, vind dolfijnen helemaal niet super geweldig, en het is kouuud dus ik ga ook die tijd op het bootje niet prettig vinden. Ook komen er helemaal in het zuiden nog plekken met dolfijnen En walvissen, en die boottocht is ook goedkoper. Dus ik kon me dag geld echt beter besparen, ook al voelt dat als iets missen. Achteraf een goede keuze ook want het was echt heel koud, en helemaal niet iedereen bleek te gaan dus heb gezellig de ‘coastal route’ kunnen wandelen, super mooi langs strand.

Daarna begon de reis richting het zuiden, maar nog op het noorder eiland. Via een nachtje in Auckland, met lekkere pizza’s en drankje in de pub, door via Thames naar Hahei. Dit is weer een soort vakantiestranddorpje. Hier 2 dagen gebleven. Je kon wat wandelroutes lopen naar bijvoorbeeld de Cathedral Cove, leuk bij het kampvuur verkleumen, lekker koken in de keuken, gezellig samen chillen of langs het strand zitten, en ook naar hot-water-beach! Hier moet je een gat te graven, waar dan warm water inkomt vanuit de grond (het zag er net uit alsof iedereen voor goud aan het zoeken was!). Het warme water is ongeveer 60 graden, gemengd met zeewater dat ijskoud is: super lekker. Veel mensen lagen daar dan ook in bikini in. Ik hield het lekker bij mijn jas sjaal dikke trui en dan blote voeten in het water haha. Terug via het koude zand, water en wind zorgde er namelijk ook al voor dat ik de hele avond echt super pijnlijke ontdooide voeten had. Ik was niet de enige die niet in de hotsprings ging hoor, maar ik lijk wel veel last te hebben van deze kou. Hopelijk verandert dat nog snel, want op het zuidereiland is het nog zo’n 15 graden kouder...

Vanui Hahei via Hamilton naar Raglan, surfersstadje zonder telefoonbereik. Daarvandaan naar de Bridal Falls, mooie waterval van 55 meter en een black-sand beach (met zwart zand dus), door naar Waitomo met de lime stone grotten met Glowwormen! Daarna naar Rotorua, ook wel soms “rotten-rua” genoemd. Door alle geothermal activity hier ruikt de gehele stad en omgeving naar rotten eieren. Heel gek, overal heb je stomende plassen en dergelijke. Ik zou het eerder creepy/spooky town noemen dan, alle mist en regen paste er wel goed bij. Vanuit hier gingen we naar Lake Aniwhenua, waar we te gast waren bij een echte (moderne) Moari familie. Ik heb heel veel over deze cultuur geleerd hier bij het vuur, maar het is wel zo dat ze in deze tijd toch wel ook aan de moderne omgeving zijn aangepast natuurlijk. Ook een Haka les genomen, dat is wat je altijd in die films ziet. In het filmpje dat er is gemaakt kan je alleen beter niet inzoomen op mijn gezicht hahaha, nope ik lijk alles behalve een krijger haha. Het leukste was het dinner, speciaal op hen manier onder grond gebakken/geroosterd. Hierdoor kreeg je echt de meest malse kip en varken die ik ooit heb gegeten, lekker met gefrituurd brood, pompoen, en allerlei aardappel en groentenschoteldingen.

Wel heb ik een “klein” probleem ontwikkeld, mijn knie is na de Rinjani echt kapot. Voor niet iedereen zou zoiets erg zijn, je kan reizen zo actief maken als je zelf wil, en in Australie zal ik ook zeker van de maximaal 3 maanden een hoop dagen lui langs het strand liggen natuurlijk! Maar in Nieuw Zeeland in de kou ben ik nu om de coole crossings, hikes en bergwandelingen te maken... Het scheelt een hoop geld als ik niet alles helemaal kan doen, maar mijn hele reis valt daarmee wel in het water. Nu hoor ik “relatief” rust te houden en afwachten of mijn meniscus zelf denkt te genezen, of dat het echt einde oefening is... MAAR, ik kan natuurlijk niet stilzitten; vandaar de “relatief”.

Daarna door richting Taupo, een van de adrenalineplaatsjes in Nieuw Zeeland. Bungeejumpen heb ik in Afrika al gedaan en vond ik het geld niet waard, dus zal ik niet snel nog eens doen (gerustgesteld mama?;)). Skydiven is echter wel super leuk! Maar dat kon hier door het weer helemaal niet. Nou, dan maar wat nieuws proberen, totally-knee-ontlastend: Extreme Swing! Een soort zelfde constructie als de Bungee, maar dan niet met je voeten vast maar met je kont op een plateautje zitten. One, two, readdyyyy? Met 70 km/hr wordt je geslingerd over het mooie water met mooie berg uizicht. Woooo. Heel mooi. Veel leuker ook dan Bungee, zolang je nog wat uitschommeld kan je leuk rondkijken. Been there, done that: weer wat van mijn bucketlist afgestreept!

Om nog meer van mijn bucketlist af te strepen, heb ik in Blue Duck Conservatory, waar ik een paar dagen verbleef zonder enige cell-phone coverage of wifi, mezelf overgegeven aan iets wat ik nooit wilde doen. Een standaard vakantie-activiteit voor sommige meisjes: paardrijden. Meer dan een ponyritje vroeger met mijn vriendinnetje Leonie op de kermis heb ik echter nooit met paarden te maken gehad. Mijn ouders zeiden altijd “Noway dat je gaat paardrijden, veel te gevaarlijk.” Ik ontwijk ze dan ook het liefst zo ver mogelijk en ben totaal nul komma nul een paardenmeisje. Ik denk dan ook aan van die meisjes die je ziet paardrijden op vakantie, oftewel: voor een paar honderd euro op een mooi vlak strand een klein ritje ziet maken en daarna een lange fotoshoot houden met het paard. Nou, waarom heb ik dat niet gekozen als “paardrij-ervaring”... Nope, that wouldn’t be a challenge. Bij deze horsetrekking stond “no experience needed”, perfect. Het was heeeeel mooi, en “relatief” knie-ontlastend, maar nee, ik ben en blijf geen paardenmeisje. En noway dat mijn kinderen later mogen paardrijden hahaha, totally agree now. Een aantal uren lang zat ik op dit grote zwarte beest, in de kou, wandelend over hoge bergen, in diepe modderpoelen, vlak langs de afgrond. Het paard is hier natuurlijk voor getraind, maar zijn voet slipte echt zo vaak de berg af! En ik maar meer richting de zijkant proberen te sturen... Er werd gezegd dat het paard net zo goed als ik niet de afgrond in zou willen donderen, dus dat ik daar op moest vertrouwen, maar ja het is en blijft een hike dus ook een paard heeft het daar moeilijk mee. Een van de paarden had er op een gegeven moment genoeg van en wilde het meisje wat erop zat eraf hebben, daarna steigerde die van mij over een heuvel heen omdat hij naar voren wilde. Nee, dit was niet bepaald een rustig, vlak, kort ritje over een strandje, maar meer: “oke lief groot beest pleaase try not to kill me”. Totaal onder gespetterd met modder was ik achteraf zo blij met de warme chocolademelk en marshmallows die stonden te wachten. Survived. Check.
Op een niet regenachtige dag heb ik daar zelf ook nog een tocht door dezelfde soort modderpoel gemaakt richting een waterval, ik snap dat het paard het niet zo gemakkelijk lopen vond, mijn regenlaarzen bleven lekker vaak en diep steken in de drap. Jammer genoeg was er op een gegeven moment een blokkade waardoor ik geen waterval heb gevonden op dat pad. Maar, zelf lopend kon ik toch net iets meer van alle mooie grote groene bergen zien dan terwijl ik op het paard zat, dus het was de moeite wel weer waard.

Vanuit daar weer door nog verder richting het zuiden. Via hele mooie uitzichten onderweg naar Raetihi, Taihape, Bulls, en via Otaki door naar Wellington. Dit is weer een stad! Ik Tot nu toe was alles heel erg mooi, de eerste helft van mijn reis door Nieuw Zeeland. Maar ik moet toegeven dat ik het toch wel érg fijn vind even “pauze” te hebben in een stad. Wegen, Huizen, Stoplichten, Beweging op straat, Restaurants, Kroegen, Winkels. Hier kan ik dan ook het stukje over “eenzaamheid” afmaken, je kan je planning zo eenzaam maken als je zelf wil. Om 7 uur in de ochtend was de bus vertrokken, met alle gezellige koffie/lunch/winkel-stops onderweg duurde het lang en rond 3 uur had ik mijn bed opgemaakt in Wellington-city. Snel naar de supermarkt gelopen want om 5 uur had ik zowaar een les geboekt! Snel door dus en om half 7 zou ik al in het restaurant moeten zijn, maar dat haalde ik natuurlijk niet dus sloot ik later bij de groep aan. Ik heb wel geleerd overal snel te doen alsof je “thuis” bent, want je moet ook wel. Ik was nog nooit in Wellington geweest, maar had dus al meteen een dagplanning klaar staan voor als ik aankwam. Aangezien de Wikipedia van een stad vaak wel een beschrijving geeft, maar niet echt erbij vertelt of het een veilige stad is, heb ik midden in de nacht toch mama maar even laten weten dat ik veilig “thuis” was. In deze steden is het relatief wel veilig, maar ik ken de weg natuurlijk niet, heb geen flauw idee, en loop overal vrolijk heen door de kou. Er zijn wel echt veel zwervers hier, ook in Auckland overigens. Dat is wel een verschil met Indonesië, daar waren ook veel zwervers in de grote steden, maar deze waren donker gekleurd en lagen dan op de grond in de hitte, waardoor ik ze in het donker soms niet zag en er over heen struikelde. Oeps… Hier zijn ze lekker opvallend als kerstmannen met lange baard onder een hele stapel dikke dekens ten minste goed zichtbaar, scheelt weer. Verder heb ik natuurlijk de standaard city-sight-seeing gedaan zoals het hoort, want “ik kom nergens ooit nog terug misschien”. Dus alle belangrijke kerken, musea, botanische tuin, uitkijkpunten gezien, langs de haven, waterfront en Mount Victoria opgelopen, etc, etc. 7 Juli was schijnbaar Maori New Year, maar omdat er een walvis in de haven van Wellington was aan het chillen was het vuurwerk uitgesteld naar het weekend! (Typisch natuur-freak-land dat ze daar rekening mee houden, super goed, en hij was al weg gezwommen ook gelukkig). Super leuk dus ook nog een mooie vuurwerkshow gezien. Ik wist trouwens ook niet dat mensen op het zuiderlijk halfrond kerstmis nog eens overdoen in hun winter! Op 25 juli schijnt het hier kerst te zijn! En toevallig is dat de eerst volgende keer dat ik weer in een stad ben, ben benieuwd hoeveel kerstsfeer ik ga krijgen, er ligt daar nu al een dik pak sneeuw dus een witte kerst is gegarandeerd! Omdat dit mijn korte “pauze” is heb ik ook lekker even niks gedaan, mijn knie een klein beetje “relatieve rust” gegeven, laptop en foto’s geupdate, deze blog afgemaakt, de was gedaan, naar een Chocolade Festival geweest, ed. Ook bedacht ik me al vanaf december ongeveer geen film meer te hebben gezien, daarom ga ik vanavond naar de bioscoop! Vief je kon bijna trots op me zijn want ik zou bijna alleen zijn gegaan omdat niemand die ik appte mee wilde, maar nu gaat het meisje wat boven me slaapt in het stapelbed gezellig mee! #neveralone

Hierna begint de overtocht naar het Zuider eiland voor het tweede deel van mijn Nieuw Zeeland reis… Wordt vervolgd….
En ik ben zelf ook heel benieuwd, en vooral ook: hoe koud gaat het zijn………………………………………..?