1e helft East Coast; een beetje informatief!
Blijf op de hoogte en volg Bernice
29 Augustus 2018 | Australië, Brisbane
Het duurde even voor ik hier de tijd voor had, aangezien ik nu al een klein maandje in Australie ben is het eindelijk tijd hiervoor. Mijn eerste helft van de Eastcoast:
Na een veel te lange reis van zo’n 35 uur door wat omstandigheden en layovers (vertraging, verloren voedsel uit het vliegtuig, etc etc.) eindelijk aangekomen in Australie! Terra Australis Incognita, first discovered and so called by: yesss, door een Nederlander! Maar hij vond het niet interessant genoeg, zo dom als een Nederlander is, dus Captain Cook kreeg alle credits voor het ontdekken van dit eilandje en noemde het: Australie. Ik ga dan ook heel wat kilometers afleggen hier in deze kleine drie maandjes om alles te zien, korte preview: Uitgerekend zo’n 3500 km langs de Eastcoast (Cape Tribulation tot Sydney), via Melbourne over de Great Ocean Route naar Adelaide (1000 km) en vanuit daar de outback in; via Alice Springs helemaal naar Darwin (3000 km), en aan de westkust nog zo’n 2500 kilometertjes tot Perth. Opgeteld als rechtstreekse afstand over land dus rond de 10.000 km, exclusief alle afslagen, dorpjes, stranden, eilanden, boottochten en vluchten.
First landing: Cairns. Cairns heb ik voor een weekje thuis genoemd. Elk hostel noem ik telkens ‘thuis’, als je er wat langer zit lijkt het net ‘echt’ thuis voor even. Lekker aangekomen in Australie, telefoonkaart geregeld, backpack herpakt en herzien van nodige spullen voor de komende maanden, etc. etc. Niet alles ging helemaal volgens plan want ik werd ziek. Koorts, alles erop en eraan, maar niks dodelijks dus het is na wat heel erg vervelende problemen daardoor is het nog wel goed gekomen achteraf, al had mijn aankomst hier wat fijner gekund. Ik ben een dag naar Fitzroy Island geweest, leuk mooi strand-eilandje ruim uurtje van Cairns af met vooral veel zeeschildpadden! En ook natuurlijk naar het Great Barrier Reef! Bij iedereen bekend neem ik aan. Het GBR strekt zich langs de oostkust van Australie uit voor zo’n 2500 km en is het meest bijzonder in het noorden ter hoogte van Cairns, met de meest verschillende koralen, vissen, kwallen, slakken, schelpdieren, zoogdieren, en alle soorten zeedieren. Ik ben zowaar naar een informatie/klas/lesavond geweest over het reef waar ik alle ins-and-outs, en “what to believe or not” over het koraal en het reef heb gehoord. Misschien beetje nerd-actie, maar het was echt heel nuttig en leerzaam, gezellig met Timtams en koffie, en zo had ik tenminste enigszins een idee waar ik naar aan het kijken was toen ik de boot af sprong met mijn duikbril op. Ook wist ik nu welke haaien ik kon zien en dat ik er Niet bang voor hoefde te zijn. Echter, naast mijn ziek-zijn en alles wat daarbij kwam kijken kreeg ik nog een mooi welkomscadeau van Australie: ik blijk een allergie te hebben voor iets in het Tropisch water. Op een bootje 5 uur uit de kust begon mijn arm wat te jeuken na het geweldige snorkelen. Iemand gaf me een schoon doekje en zei: “was het eventjes met wat schoon water, maar als het uitbreid laat het weten.” Zo’n 10 minuten later begon ik er als een beschimmelde octopus uit te zien, het deed vooral heel veel pijn en jeukte enorm. Daar zit je dan, met een full-body-rash, in de middle-of-nowhere, op het water. Meteen heb ik met al het drinkwater in jerrycans wat aan boord was een ijskoude douche gekregen, bikini direct uit, en hopen dat het bij oppervlakkige uitslag bleef. Gelukkig is het weggetrokken en twee dagen later was ik ongeveer jeukvrij. Maar mijn hele Australie planning is dus UIT het water gevallen in plaats van erin... Bij alle boottochten met geïncludeerde snorkelhuur kan ik niet snorkelen, mijn surflessen moeten afgezegd worden, en ook het halen van mijn PADI duikbrevet waar ik aan begonnen was staat helaas Zonder Refund “op-hold”. Mijn PADI moet ik echter binnen 12 maanden afmaken anders vervalt alles wat ik tot nu toe gehaald heb. Het is echt bijna te onwerkelijk om waar te zijn, allergisch voor de oceaan: “heb ik weer”. Desnoods moet ik nu als ik terug ben in Nederland in de Noordzee gaan diepzee duiken... “Fun”. Men zegt dat deze allergische reactie wel vaker voorkomt, het kan komen door iets wat het koraal uitscheidt of door de jellyfish. Ik droeg wel een wetsuit én stingersuit overigens. Hoe verder ik naar het zuiden reis hoe minder koraal het reef bevat en hoe “veiliger” de zee weer voor me gaat zijn. Maar de komende tijd moet ik in de boot blijven en zonnen op het strand, in plaats van duiken/snorkelen/surfen/suppen/kayakken/etc.
Voordat ik richting het zuiden trok ben ik vanuit Cairns eerst naar het noorden gegaan. Langs Trinity beach, waar elke ochtend 100e kangaroos ontbijten. Gezellig samen met wat koeien ook haha. Toen via Great Barrier Reef Route, de weg die langs de kust van het GBR gaat, naar het Daintree forest. Onderweg rij je langs melanuca-bomen. Dit zijn ‘paper peeling trees’, die met een soort papier vervellen, en deze bomen maken oa de teatree-oil. Verder zie je ook veel Mangroves en sugarcane! In Queensland is de sugarcane industie het grootst, en het is de derde van de wereld. Dus langs de kust hier veel sugarcane-farms. Overal ligt een spoor langs, voor de cane-trains die de sugarcane verplaatsen na geoogst te zijn door de farmers. Dit werk is niet het minst gevaarlijk: de drie dingen waardoor ze het meest gedood worden zijn:
1. Slangen. (Er zijn 5 dodelijke slangensoorten hier.)
2. Ratten. (Doordat deze leptospirosis overbrengen.)
3. Muggen. (Door Dengue. Dit was vooral vroeger, de muggen hier worden nu geinjecteerd waardoor als ze paren het niet wordt doorgegeven. Dus dengue wordt uitgeroeid. Gelukkig maar, been there done that, ik hoef niet nog eens dengue te krijgen :))
Ik heb me een klein beetje proberen in te lezen in de gevaren van de insekten en voor mij vrij onbekende dieren hier, echter een leuk feitje: het meest dodelijke zijn niet eens de haaien, krokodillen, slangen of spinnen. Nee, per jaar gaan er hier meer mensen dood door: je raadt het vast nooit als je het niet weet: door kokosnoten! Kokosnoten die uit de boom vallen komen natuurlijk met grote snelheid en veel gewicht aan, dus niet lekker onder een palmboom schaduw zoeken! Haaien vallen alleen aan als ze zich echt bedreigd voelen. Per jaar gaan er maar tiental mensen dood door een haai, terwijl de mens voor soep, tanden en door visnetten zo’n 100 miljoen haaien per jaar dood (3 per seconde). Krokodillen zijn wel echt gevaarlijk, maar men zegt “they are only dangerous, either when you are stupid, or unlucky”. Ze liggen alleen maar en hebben geen energie om je van ver te komen aanvallen. Een aanval kunnen ze dan ook maar voor zo’n tien minuten. Als je dichtbij (zoutwater)krokodillen in het water gaat zwemmen, dan ben je gewoon dom en wordt je binnen paar seconde opgegeten want dan sprinten ze random op hun prooi af wat het ook is (mens in dit geval), en weg ben je. Een krokodil wordt hier schuldig bevonden tot het tegendeel is bewezen nadat iemand is verdwenen. De verdachte krokodil, in de buurt waar iemand kwijtraakt zonder sporen, wordt altijd afgeschoten en geopend om de persoon te zoeken/identificeren. Maar verder eten ze vooral krab, ze hebben dus niet per se een mens als doel. In het Daintree forest ben ik in een boot over de rivier gevaren en heb wat krokodillen lekker lui langs de oever zien liggen bij de mangroves. Maar het “seakayaking” wat ook mogelijk was iets noordelijker was afgelast i.v.m. “too many crocs”. Op mijn tripje naar het noorden (Cape Tribulation was het eindpunt), ben ik ook nog naar de Mossman gorge geweest met leuk info over de cultuur van Kuku Yalanji en hun bodypaint (met natuurlijk gemaakte kleuren).
Verder wat feitjes over het regenwoud (Daintree forest) hier:
• Het is een regenwoud, maar het regent voornamelijk in de zomer. Ik ben nu in Australie in de winter!
• De speciale Daintree tea vond ik naar konijnenzaagsel smaken.
• Gingerplant/boom kan je van alles mee in de natuur, van verkoudheid tot buikpijn, gewoon alle kruidenmengseltjes en healthy-stuff waarvoor ginger gebruikt wordt.
• Groene mieren: als je deze eet smaken ze naar citroen, ze bevatten dan ook veel vitamine C dus zijn goed voor als je ziek bent.
• Een soort hart-vormige bladeren worden gympie-gympie genoemd, je moet ze echter niet aanraken want deze bevatten neurotoxines die zo’n 12 tot 36 uur kunnen werken!
• Als je fruit wil eten in het regenwoud: 85% is niet eetbaar. Om het te testen, eerst in de binnenkant van je elleboog, dan op je lip, dan tong, telkens een half uur wachten. Bij geen reactie, eerst een klein beetje eten en 3 uur wachten, geen diarree of buikpijn —> “probably safe”.
Verder wat leuke dieren die ik hier heb gezien is de ulyssis butterfly (de mooie blauwe vlinder), wat gekke grote spinnen met echt super mooie webben, de australian bush turkey (lopen overal ook in de steden gewoon random rond), en, weirdest off all: cassowarries! Ik had eerst geen idee waar het over ging, maar het is een van de drie “flightless birds” op de wereld, naast de emu en struisvogel. Ze kunnen zo’n 2 meter groot zijn en dodelijk als ze zich bedreigd voelen. Toen ik er een had gezien snapte ik wel wat ze bedoelen met “groot, felblauwe nek dus echt niet te missen”. De vogels die hier rondlopen als “normale duiven” op straat zeg maar zijn vogeltjes op 30 cm dunne pootjes (Stone Curlew), tijdens een bbq-lunch liepen er allemaal goanna’s (soort komodo dragons) langs (die waren wel een beetje eng haha). Alles is echt anders, het is een totaal andere wereld en ik voel me net een klein kindje wat bij alles vraagt “woooow whatsthat mommy”. En als er dan gezegd wordt “Ooh that’s an Echidna! Cool heh! Good spot!”. Dan schrijf ik de onbekende naam maar vrolijk op want ik zag een soort van hele grote egel die waggelde, geen flauw idee wat deze “echidna” moest voorstellen: vogel, zoogdier, anything?
In Cairns ben ik op de trein gestapt richting Townsville, om vanuit daar de ferry te nemen naar Magnetic Island! First night beautiful sunset on the beach en luxe ocean-fish-pizza in restaurant. Magentic Island was vooral een gezellige plek, maar het is weer een eiland dus niks voor té lang. Wel ook een mooie hike gedaan, gelukkig liep er een local met ons mee want ik heb wel iets gelezen over “de 5 gevaarlijkste/dodelijkste slangen in Australie”, maar als er dan een slang zit kom ik toch niet veel verder dan “wel of niet een van die 5”. Opzich is een beet van de gevaarlijkste maar in 60% van de gevallen dodelijk, valt dus nog wel mee, je bent niet direct 100% meteen dood, maar ik loop er liever toch maar met een boogje omheen. Waar dit eiland wel om bekend staat zijn de Koala’s! Ik heb echte koalaberen in het wild gezien! Ooit zijn ze er natuurlijk neergezet door mensen om ze te laten voortplanten, (hoe komen ze anders op het eiland, dus de genetische variatie zal niet heel groot zijn,) maar ze waren in het wild! Weer iets om van mijn bucketlist af te strepen.
Alle reisdagen hier bestaan uit zo’n 6 tot 20 uur reizen. Gezien de grootte van dit “eiland” ligt alles nog al ver uit elkaar. Op deze lange grote uitgestrekte trein/busreizen is dan ook “niks”, en vooral ook nergens “mobile network”. Ook op Magnetic Island was die paar dagen gewoon geen bereik (of wifi). En ik dacht dat Nieuw Zeeland al slecht bereik had…
Next stop: Airlie Beach! Haven naar de Whitsundays. Echt een duur posh havenstadje met heel veel mega zeilboten, maar ook leuke winkeltjes, restaurantjes en strand. Ook was er een “lagoon”, soort super luxe, aangelegd, gratis zwembad met oceaanwater. Echt heel mooi, ik kon jammer genoeg niet zwemmen natuurlijk maar goed, ik pas wel op de tassen dan. Omdat het de toegangsplek naar de Whitsundays is, was het te verwachten dat ik naar de Whitsundays ben geweest op
cruise. Geweldig adembenemend mooie kleuren van water en zand. Echt heel erg prachtig. Het zand op Whitehavenbeach waar we een bbq-lunch hadden is speciaal. Het is namelijk een spierwit 7 km lang strand, niet met gewoon zand-zand, maar het bestaat uit silica, waarvan glas wordt gemaakt. Lekker dus om op te zonnen (reflectie), maar heel slecht voor cameralenzen. Het plakte echt raar, het was een soort van bloem of witte poedersuiker. Het water was natuurlijk helderder dan helder en mooier dan mooi om naar te kijken. Tooobad I coudn’t swim. Nee ik ga deze grap niet komende 3 maanden maken, maar het is en blijft gewoon echt even vervelend. De boot had echter een reddingsbootje en er waren geen Chinese mensen aan boord (letterlijk wat ze zeiden haha, aangezien die vaak niet kunnen zwemmen) dus ik mocht op het kleine reddingsbootje meevaren en kon door het heldere water heen toch de mooie vissen en het koraal zien.
Vanuit Airlie Beach (entry to Whitsundays) ging de reis naar Rainbow Beach (entry to Frasers). De afstand tussen deze twee is een kleine 1000 km. De nachttrein stopte dan ook in Rockhampton, dus een eerst een dagje doorgebracht in Emu Park voor verder te gaan. Dit is een klein Australisch dorpje met niet veel meer dan een strand en locals met een onverstaanbaar accent, maar ook een gezellig backpackers-resort omdat iedereen daar dus even een dag, of wat dagen, pauzeert. Mijn super spannende activiteit die dag, helemaal naar de supermarkt, werd nog even spannend ook. Want er is natuurlijk geen enkele dag waarop er niks fout kan gaan. Waarom zou je over de kale weg lopen als je lekker over het strand kan? Leuk lekker over het strand, alleen kon ik op de terugweg over het strand het ingangspunt naar het dorp niet meer terugvinden, er was geen ingangspunt meer. Ineens wordt zo’n verlaten uitgestrekt strand 10x zo lang en verlaten, en duurt het een eeuwigheid voor je in de droogte en volle zon eindelijk thuis bent. Ik had wel al mijn boodschappen bij me dus uitsterven zou ik niet, en ik had de sleutel mee dus de jongen waarmee ik op de kamer sliep wist dat ik ergens op het strand zo zijn en zou uiteindelijk als hij terug was de sleutel moeten komen zoeken (waar ik dan hopelijk bij zou zijn). Toen ik eindelijk even bereik had en kon zien dat ik al veel te ver was vond ik dat toch wel een geruststelling en kon ik omdraaien, op zoek naar het verdorde droge zandpaadje dat ik moest hebben. Op naar de volgende bestemming, met op de toch al 11 uur durende reis nog lekker wat uurtjes vertraging voor we aankwamen. Een grappige bijkomstigheid is dat we op een heel verlaten station 2 uur gewacht hebben, en er zowaar door elk persoon dat langsliep gevraagd werd of we zeker wisten opgehaald te worden? Achteraf bleek dat dit dorpje van het verlaten station de hoogste murder-rate van heel Australie heeft! Maar goed dat we niet een rondje zijn gaan wandelen wat we wel nog even overwogen. Eenmaal aangekomen weer aan mijn gevaarlijke activiteit “naar de supermarkt gaan” begonnen. Ditmaal zonder iets van afleiding, geen telefoon in mijn hand, op een volledig vlakke asvaltweg, met hikingboots aan, viel ik straightforward 2knees-2hands, hard en volledig uit het niks voorover op de straat. Zo’n typische actie waarbij je om wil kijken of niemand je zag en of je door kan lopen en doen alsof niks gebeurde. Jammer dat allemaal mensen op me af kwamen “omg are you okay?”; waarop ik dan wel met een grote fake glimlach zei “yeaah ofcourse!”. Lekker ongeloofwaardig aangezien mijn knieën en handpalmen volledig onder het bloed zaten en het over mijn benen heen sijpelde toen ik wegliep.
Rainbowbeach: voor iedereen die Mario Kart heeft gespeeld, dat is waar deze naam mij aan doet denken, dat ene super coole Rainbow-level! Het is bijna hetzelfde, het zand op Fraser Island (het grootste zandeiland van de wereld, 123km lang) bestaat uit 67 kleuren zand! Ook het water is super mooi, van het witte zand overlopend in lichtblauw naar turquoise naar donkerder blauw. Perfect voor de perfecte strandfoto’s natuurlijk. Wat verder het idee is van het eiland is dat je een four wheeldrive huurt en eroverheen crosst (Mario Karten!) voor een of een aantal dagen. Langs het water, door het regenwoud, alles in het zand. Het was echt mooi, met ook weer een spannend einde toen het vloed werd en er een random 4WD in het water belandde. De zee en golven zijn ook echt Zo sterk (zwemmen wordt ook afgeraden, mede omdat er veel kraakheldere creeks en meren op het eiland zijn, die naar de zee stromen. Dat water is super voedingsrijk en daarom zitten er veel kleine visjes heel dicht bij de kust, wat daarmee ook de grote visjes (oa haaien) aantrekt vlak langs de kust). De golven hadden 100% controle over de dikke jeep, die lekker in het water dreef uiteindelijk. Wel door onze grotere truck nog het water uitgetrokken (total loss ofcourse), maar daardoor zaten wij ook vast in het losse zand, feestje dus. Verder moet je op dit mega eiland uitkijken voor dingo’s. Dit zijn afstammelingen van de aziatische grijze wolf, die hier in honderdtal voorkomen op het eiland. Het lijken best lieve honden, ik vond het ook net vosjes, maar ze zijn Niet lief. Je mag ze ook niet voeren (zelfs als ze je tas jatten kan je tot 3000$ boete krijgen!). Ze rennen tot 60 km per uur en als ze je tegenkomen en je beweegt te snel/onverwacht verslinden ze je zonder pardon. Overal de “Dingo alert”-signs is dus wel nodig. Zelfs mama zei toen ik dit vertelde aan de telefoon “jaa die komen altijd in de Australische horror/drama series voor!”.
Zoals je misschien merkte maakte ik de opmerking “Want er is natuurlijk geen enkele dag waarop er niks fout kan gaan.” Dat is iets wat al de afgelopen tweehondderdagen meespeelt. Op een gegeven moment ben ik er alleen wel een beetje klaar mee. Daarom besloot ik om even wat anders te gaan doen. In Nieuw Zeeland waren er alle 100 verschillende “beste skydive plekken van de wereld”, en dat is hier net zo. Je kan op alle plekken skydiven en de een zou Nog geweldiger zijn dan de ander. Ik heb vooral gekozen voor “niet de aller duurste plek” en een dag waarop ik toch nog niks gepland had, maar wel met beach-landing natuurlijk! Yes, binnen een jaar heb ik voor de tweede keer geskydived, iets waarvan ik wel zei dat ik het nog eens zou doen ooit omdat het leuk was (in tegenstelling tot bungyjumpen), maar dat het zo snel zou zijn had ik niet direct gepland. Een van de hoogste van Australie (15.000 ft met meer dan een minuut vrije val!) en het was natuurlijk leuk! Super mooi uitzicht, toch wel even wat anders dan het kleine Texel bij Nederland. De beachlanding was geniaal! Ik had vooraf gevraagd waar ik precies zou landen want de meisjes uit mijn hostel zouden op het strand liggen. Die hebben dan ook zwaaiend vanaf het strand mijn landing gefilmd, echt heel leuk! Been there, done that, niet neergestort, yeah. Wel een dag later een dikke onuithoudbare oorpijn die niet weg lijkt te gaan en deels is overgegaan in kiespijn en een piep met gehoorverlies. (Een week later is nog een oor doof, dus mocht iemand tips hebben hoor ik het graag!)
Toen eerst via Tin Can Bay weer naar dolfijntjes kijken. Ik blijf niet snappen wat jonge meisjes zo leuk vinden aan dolfijnen, het zijn glibberige grote grijze lelijke vissen. Oké ze zwemmen af en toen wel elegant en hun brein is interessant, maar er zijn toch 100x mooiere vissen? De volgende stop was voor een paar dagen Noosa. Strandstadje met ook een groot National Park met mooie wandelingen! Schijnbaar zelfs een van de mooiste uit Queensland. Vanuit hier uiteindelijk weer door naar Brisbane!
Brisbane is waar ik nu ben, een échte STAD. Omgeven door wolkenkrabbers, 10000e mensen en lampjes lijkt de wereld zo veel mooier. I LOVE IT. Hierover later meer in mijn volgende blog over het tweede deel van de Eastcoast. Vervelen zal ik me hier niet, ik heb zelfs gezellig met een slang geknuffeld! Slang? Hoort het niet lief “cuddle a Koala” te zijn? Nope, ik ging voor de slang!
Later meer!
Na een veel te lange reis van zo’n 35 uur door wat omstandigheden en layovers (vertraging, verloren voedsel uit het vliegtuig, etc etc.) eindelijk aangekomen in Australie! Terra Australis Incognita, first discovered and so called by: yesss, door een Nederlander! Maar hij vond het niet interessant genoeg, zo dom als een Nederlander is, dus Captain Cook kreeg alle credits voor het ontdekken van dit eilandje en noemde het: Australie. Ik ga dan ook heel wat kilometers afleggen hier in deze kleine drie maandjes om alles te zien, korte preview: Uitgerekend zo’n 3500 km langs de Eastcoast (Cape Tribulation tot Sydney), via Melbourne over de Great Ocean Route naar Adelaide (1000 km) en vanuit daar de outback in; via Alice Springs helemaal naar Darwin (3000 km), en aan de westkust nog zo’n 2500 kilometertjes tot Perth. Opgeteld als rechtstreekse afstand over land dus rond de 10.000 km, exclusief alle afslagen, dorpjes, stranden, eilanden, boottochten en vluchten.
First landing: Cairns. Cairns heb ik voor een weekje thuis genoemd. Elk hostel noem ik telkens ‘thuis’, als je er wat langer zit lijkt het net ‘echt’ thuis voor even. Lekker aangekomen in Australie, telefoonkaart geregeld, backpack herpakt en herzien van nodige spullen voor de komende maanden, etc. etc. Niet alles ging helemaal volgens plan want ik werd ziek. Koorts, alles erop en eraan, maar niks dodelijks dus het is na wat heel erg vervelende problemen daardoor is het nog wel goed gekomen achteraf, al had mijn aankomst hier wat fijner gekund. Ik ben een dag naar Fitzroy Island geweest, leuk mooi strand-eilandje ruim uurtje van Cairns af met vooral veel zeeschildpadden! En ook natuurlijk naar het Great Barrier Reef! Bij iedereen bekend neem ik aan. Het GBR strekt zich langs de oostkust van Australie uit voor zo’n 2500 km en is het meest bijzonder in het noorden ter hoogte van Cairns, met de meest verschillende koralen, vissen, kwallen, slakken, schelpdieren, zoogdieren, en alle soorten zeedieren. Ik ben zowaar naar een informatie/klas/lesavond geweest over het reef waar ik alle ins-and-outs, en “what to believe or not” over het koraal en het reef heb gehoord. Misschien beetje nerd-actie, maar het was echt heel nuttig en leerzaam, gezellig met Timtams en koffie, en zo had ik tenminste enigszins een idee waar ik naar aan het kijken was toen ik de boot af sprong met mijn duikbril op. Ook wist ik nu welke haaien ik kon zien en dat ik er Niet bang voor hoefde te zijn. Echter, naast mijn ziek-zijn en alles wat daarbij kwam kijken kreeg ik nog een mooi welkomscadeau van Australie: ik blijk een allergie te hebben voor iets in het Tropisch water. Op een bootje 5 uur uit de kust begon mijn arm wat te jeuken na het geweldige snorkelen. Iemand gaf me een schoon doekje en zei: “was het eventjes met wat schoon water, maar als het uitbreid laat het weten.” Zo’n 10 minuten later begon ik er als een beschimmelde octopus uit te zien, het deed vooral heel veel pijn en jeukte enorm. Daar zit je dan, met een full-body-rash, in de middle-of-nowhere, op het water. Meteen heb ik met al het drinkwater in jerrycans wat aan boord was een ijskoude douche gekregen, bikini direct uit, en hopen dat het bij oppervlakkige uitslag bleef. Gelukkig is het weggetrokken en twee dagen later was ik ongeveer jeukvrij. Maar mijn hele Australie planning is dus UIT het water gevallen in plaats van erin... Bij alle boottochten met geïncludeerde snorkelhuur kan ik niet snorkelen, mijn surflessen moeten afgezegd worden, en ook het halen van mijn PADI duikbrevet waar ik aan begonnen was staat helaas Zonder Refund “op-hold”. Mijn PADI moet ik echter binnen 12 maanden afmaken anders vervalt alles wat ik tot nu toe gehaald heb. Het is echt bijna te onwerkelijk om waar te zijn, allergisch voor de oceaan: “heb ik weer”. Desnoods moet ik nu als ik terug ben in Nederland in de Noordzee gaan diepzee duiken... “Fun”. Men zegt dat deze allergische reactie wel vaker voorkomt, het kan komen door iets wat het koraal uitscheidt of door de jellyfish. Ik droeg wel een wetsuit én stingersuit overigens. Hoe verder ik naar het zuiden reis hoe minder koraal het reef bevat en hoe “veiliger” de zee weer voor me gaat zijn. Maar de komende tijd moet ik in de boot blijven en zonnen op het strand, in plaats van duiken/snorkelen/surfen/suppen/kayakken/etc.
Voordat ik richting het zuiden trok ben ik vanuit Cairns eerst naar het noorden gegaan. Langs Trinity beach, waar elke ochtend 100e kangaroos ontbijten. Gezellig samen met wat koeien ook haha. Toen via Great Barrier Reef Route, de weg die langs de kust van het GBR gaat, naar het Daintree forest. Onderweg rij je langs melanuca-bomen. Dit zijn ‘paper peeling trees’, die met een soort papier vervellen, en deze bomen maken oa de teatree-oil. Verder zie je ook veel Mangroves en sugarcane! In Queensland is de sugarcane industie het grootst, en het is de derde van de wereld. Dus langs de kust hier veel sugarcane-farms. Overal ligt een spoor langs, voor de cane-trains die de sugarcane verplaatsen na geoogst te zijn door de farmers. Dit werk is niet het minst gevaarlijk: de drie dingen waardoor ze het meest gedood worden zijn:
1. Slangen. (Er zijn 5 dodelijke slangensoorten hier.)
2. Ratten. (Doordat deze leptospirosis overbrengen.)
3. Muggen. (Door Dengue. Dit was vooral vroeger, de muggen hier worden nu geinjecteerd waardoor als ze paren het niet wordt doorgegeven. Dus dengue wordt uitgeroeid. Gelukkig maar, been there done that, ik hoef niet nog eens dengue te krijgen :))
Ik heb me een klein beetje proberen in te lezen in de gevaren van de insekten en voor mij vrij onbekende dieren hier, echter een leuk feitje: het meest dodelijke zijn niet eens de haaien, krokodillen, slangen of spinnen. Nee, per jaar gaan er hier meer mensen dood door: je raadt het vast nooit als je het niet weet: door kokosnoten! Kokosnoten die uit de boom vallen komen natuurlijk met grote snelheid en veel gewicht aan, dus niet lekker onder een palmboom schaduw zoeken! Haaien vallen alleen aan als ze zich echt bedreigd voelen. Per jaar gaan er maar tiental mensen dood door een haai, terwijl de mens voor soep, tanden en door visnetten zo’n 100 miljoen haaien per jaar dood (3 per seconde). Krokodillen zijn wel echt gevaarlijk, maar men zegt “they are only dangerous, either when you are stupid, or unlucky”. Ze liggen alleen maar en hebben geen energie om je van ver te komen aanvallen. Een aanval kunnen ze dan ook maar voor zo’n tien minuten. Als je dichtbij (zoutwater)krokodillen in het water gaat zwemmen, dan ben je gewoon dom en wordt je binnen paar seconde opgegeten want dan sprinten ze random op hun prooi af wat het ook is (mens in dit geval), en weg ben je. Een krokodil wordt hier schuldig bevonden tot het tegendeel is bewezen nadat iemand is verdwenen. De verdachte krokodil, in de buurt waar iemand kwijtraakt zonder sporen, wordt altijd afgeschoten en geopend om de persoon te zoeken/identificeren. Maar verder eten ze vooral krab, ze hebben dus niet per se een mens als doel. In het Daintree forest ben ik in een boot over de rivier gevaren en heb wat krokodillen lekker lui langs de oever zien liggen bij de mangroves. Maar het “seakayaking” wat ook mogelijk was iets noordelijker was afgelast i.v.m. “too many crocs”. Op mijn tripje naar het noorden (Cape Tribulation was het eindpunt), ben ik ook nog naar de Mossman gorge geweest met leuk info over de cultuur van Kuku Yalanji en hun bodypaint (met natuurlijk gemaakte kleuren).
Verder wat feitjes over het regenwoud (Daintree forest) hier:
• Het is een regenwoud, maar het regent voornamelijk in de zomer. Ik ben nu in Australie in de winter!
• De speciale Daintree tea vond ik naar konijnenzaagsel smaken.
• Gingerplant/boom kan je van alles mee in de natuur, van verkoudheid tot buikpijn, gewoon alle kruidenmengseltjes en healthy-stuff waarvoor ginger gebruikt wordt.
• Groene mieren: als je deze eet smaken ze naar citroen, ze bevatten dan ook veel vitamine C dus zijn goed voor als je ziek bent.
• Een soort hart-vormige bladeren worden gympie-gympie genoemd, je moet ze echter niet aanraken want deze bevatten neurotoxines die zo’n 12 tot 36 uur kunnen werken!
• Als je fruit wil eten in het regenwoud: 85% is niet eetbaar. Om het te testen, eerst in de binnenkant van je elleboog, dan op je lip, dan tong, telkens een half uur wachten. Bij geen reactie, eerst een klein beetje eten en 3 uur wachten, geen diarree of buikpijn —> “probably safe”.
Verder wat leuke dieren die ik hier heb gezien is de ulyssis butterfly (de mooie blauwe vlinder), wat gekke grote spinnen met echt super mooie webben, de australian bush turkey (lopen overal ook in de steden gewoon random rond), en, weirdest off all: cassowarries! Ik had eerst geen idee waar het over ging, maar het is een van de drie “flightless birds” op de wereld, naast de emu en struisvogel. Ze kunnen zo’n 2 meter groot zijn en dodelijk als ze zich bedreigd voelen. Toen ik er een had gezien snapte ik wel wat ze bedoelen met “groot, felblauwe nek dus echt niet te missen”. De vogels die hier rondlopen als “normale duiven” op straat zeg maar zijn vogeltjes op 30 cm dunne pootjes (Stone Curlew), tijdens een bbq-lunch liepen er allemaal goanna’s (soort komodo dragons) langs (die waren wel een beetje eng haha). Alles is echt anders, het is een totaal andere wereld en ik voel me net een klein kindje wat bij alles vraagt “woooow whatsthat mommy”. En als er dan gezegd wordt “Ooh that’s an Echidna! Cool heh! Good spot!”. Dan schrijf ik de onbekende naam maar vrolijk op want ik zag een soort van hele grote egel die waggelde, geen flauw idee wat deze “echidna” moest voorstellen: vogel, zoogdier, anything?
In Cairns ben ik op de trein gestapt richting Townsville, om vanuit daar de ferry te nemen naar Magnetic Island! First night beautiful sunset on the beach en luxe ocean-fish-pizza in restaurant. Magentic Island was vooral een gezellige plek, maar het is weer een eiland dus niks voor té lang. Wel ook een mooie hike gedaan, gelukkig liep er een local met ons mee want ik heb wel iets gelezen over “de 5 gevaarlijkste/dodelijkste slangen in Australie”, maar als er dan een slang zit kom ik toch niet veel verder dan “wel of niet een van die 5”. Opzich is een beet van de gevaarlijkste maar in 60% van de gevallen dodelijk, valt dus nog wel mee, je bent niet direct 100% meteen dood, maar ik loop er liever toch maar met een boogje omheen. Waar dit eiland wel om bekend staat zijn de Koala’s! Ik heb echte koalaberen in het wild gezien! Ooit zijn ze er natuurlijk neergezet door mensen om ze te laten voortplanten, (hoe komen ze anders op het eiland, dus de genetische variatie zal niet heel groot zijn,) maar ze waren in het wild! Weer iets om van mijn bucketlist af te strepen.
Alle reisdagen hier bestaan uit zo’n 6 tot 20 uur reizen. Gezien de grootte van dit “eiland” ligt alles nog al ver uit elkaar. Op deze lange grote uitgestrekte trein/busreizen is dan ook “niks”, en vooral ook nergens “mobile network”. Ook op Magnetic Island was die paar dagen gewoon geen bereik (of wifi). En ik dacht dat Nieuw Zeeland al slecht bereik had…
Next stop: Airlie Beach! Haven naar de Whitsundays. Echt een duur posh havenstadje met heel veel mega zeilboten, maar ook leuke winkeltjes, restaurantjes en strand. Ook was er een “lagoon”, soort super luxe, aangelegd, gratis zwembad met oceaanwater. Echt heel mooi, ik kon jammer genoeg niet zwemmen natuurlijk maar goed, ik pas wel op de tassen dan. Omdat het de toegangsplek naar de Whitsundays is, was het te verwachten dat ik naar de Whitsundays ben geweest op
cruise. Geweldig adembenemend mooie kleuren van water en zand. Echt heel erg prachtig. Het zand op Whitehavenbeach waar we een bbq-lunch hadden is speciaal. Het is namelijk een spierwit 7 km lang strand, niet met gewoon zand-zand, maar het bestaat uit silica, waarvan glas wordt gemaakt. Lekker dus om op te zonnen (reflectie), maar heel slecht voor cameralenzen. Het plakte echt raar, het was een soort van bloem of witte poedersuiker. Het water was natuurlijk helderder dan helder en mooier dan mooi om naar te kijken. Tooobad I coudn’t swim. Nee ik ga deze grap niet komende 3 maanden maken, maar het is en blijft gewoon echt even vervelend. De boot had echter een reddingsbootje en er waren geen Chinese mensen aan boord (letterlijk wat ze zeiden haha, aangezien die vaak niet kunnen zwemmen) dus ik mocht op het kleine reddingsbootje meevaren en kon door het heldere water heen toch de mooie vissen en het koraal zien.
Vanuit Airlie Beach (entry to Whitsundays) ging de reis naar Rainbow Beach (entry to Frasers). De afstand tussen deze twee is een kleine 1000 km. De nachttrein stopte dan ook in Rockhampton, dus een eerst een dagje doorgebracht in Emu Park voor verder te gaan. Dit is een klein Australisch dorpje met niet veel meer dan een strand en locals met een onverstaanbaar accent, maar ook een gezellig backpackers-resort omdat iedereen daar dus even een dag, of wat dagen, pauzeert. Mijn super spannende activiteit die dag, helemaal naar de supermarkt, werd nog even spannend ook. Want er is natuurlijk geen enkele dag waarop er niks fout kan gaan. Waarom zou je over de kale weg lopen als je lekker over het strand kan? Leuk lekker over het strand, alleen kon ik op de terugweg over het strand het ingangspunt naar het dorp niet meer terugvinden, er was geen ingangspunt meer. Ineens wordt zo’n verlaten uitgestrekt strand 10x zo lang en verlaten, en duurt het een eeuwigheid voor je in de droogte en volle zon eindelijk thuis bent. Ik had wel al mijn boodschappen bij me dus uitsterven zou ik niet, en ik had de sleutel mee dus de jongen waarmee ik op de kamer sliep wist dat ik ergens op het strand zo zijn en zou uiteindelijk als hij terug was de sleutel moeten komen zoeken (waar ik dan hopelijk bij zou zijn). Toen ik eindelijk even bereik had en kon zien dat ik al veel te ver was vond ik dat toch wel een geruststelling en kon ik omdraaien, op zoek naar het verdorde droge zandpaadje dat ik moest hebben. Op naar de volgende bestemming, met op de toch al 11 uur durende reis nog lekker wat uurtjes vertraging voor we aankwamen. Een grappige bijkomstigheid is dat we op een heel verlaten station 2 uur gewacht hebben, en er zowaar door elk persoon dat langsliep gevraagd werd of we zeker wisten opgehaald te worden? Achteraf bleek dat dit dorpje van het verlaten station de hoogste murder-rate van heel Australie heeft! Maar goed dat we niet een rondje zijn gaan wandelen wat we wel nog even overwogen. Eenmaal aangekomen weer aan mijn gevaarlijke activiteit “naar de supermarkt gaan” begonnen. Ditmaal zonder iets van afleiding, geen telefoon in mijn hand, op een volledig vlakke asvaltweg, met hikingboots aan, viel ik straightforward 2knees-2hands, hard en volledig uit het niks voorover op de straat. Zo’n typische actie waarbij je om wil kijken of niemand je zag en of je door kan lopen en doen alsof niks gebeurde. Jammer dat allemaal mensen op me af kwamen “omg are you okay?”; waarop ik dan wel met een grote fake glimlach zei “yeaah ofcourse!”. Lekker ongeloofwaardig aangezien mijn knieën en handpalmen volledig onder het bloed zaten en het over mijn benen heen sijpelde toen ik wegliep.
Rainbowbeach: voor iedereen die Mario Kart heeft gespeeld, dat is waar deze naam mij aan doet denken, dat ene super coole Rainbow-level! Het is bijna hetzelfde, het zand op Fraser Island (het grootste zandeiland van de wereld, 123km lang) bestaat uit 67 kleuren zand! Ook het water is super mooi, van het witte zand overlopend in lichtblauw naar turquoise naar donkerder blauw. Perfect voor de perfecte strandfoto’s natuurlijk. Wat verder het idee is van het eiland is dat je een four wheeldrive huurt en eroverheen crosst (Mario Karten!) voor een of een aantal dagen. Langs het water, door het regenwoud, alles in het zand. Het was echt mooi, met ook weer een spannend einde toen het vloed werd en er een random 4WD in het water belandde. De zee en golven zijn ook echt Zo sterk (zwemmen wordt ook afgeraden, mede omdat er veel kraakheldere creeks en meren op het eiland zijn, die naar de zee stromen. Dat water is super voedingsrijk en daarom zitten er veel kleine visjes heel dicht bij de kust, wat daarmee ook de grote visjes (oa haaien) aantrekt vlak langs de kust). De golven hadden 100% controle over de dikke jeep, die lekker in het water dreef uiteindelijk. Wel door onze grotere truck nog het water uitgetrokken (total loss ofcourse), maar daardoor zaten wij ook vast in het losse zand, feestje dus. Verder moet je op dit mega eiland uitkijken voor dingo’s. Dit zijn afstammelingen van de aziatische grijze wolf, die hier in honderdtal voorkomen op het eiland. Het lijken best lieve honden, ik vond het ook net vosjes, maar ze zijn Niet lief. Je mag ze ook niet voeren (zelfs als ze je tas jatten kan je tot 3000$ boete krijgen!). Ze rennen tot 60 km per uur en als ze je tegenkomen en je beweegt te snel/onverwacht verslinden ze je zonder pardon. Overal de “Dingo alert”-signs is dus wel nodig. Zelfs mama zei toen ik dit vertelde aan de telefoon “jaa die komen altijd in de Australische horror/drama series voor!”.
Zoals je misschien merkte maakte ik de opmerking “Want er is natuurlijk geen enkele dag waarop er niks fout kan gaan.” Dat is iets wat al de afgelopen tweehondderdagen meespeelt. Op een gegeven moment ben ik er alleen wel een beetje klaar mee. Daarom besloot ik om even wat anders te gaan doen. In Nieuw Zeeland waren er alle 100 verschillende “beste skydive plekken van de wereld”, en dat is hier net zo. Je kan op alle plekken skydiven en de een zou Nog geweldiger zijn dan de ander. Ik heb vooral gekozen voor “niet de aller duurste plek” en een dag waarop ik toch nog niks gepland had, maar wel met beach-landing natuurlijk! Yes, binnen een jaar heb ik voor de tweede keer geskydived, iets waarvan ik wel zei dat ik het nog eens zou doen ooit omdat het leuk was (in tegenstelling tot bungyjumpen), maar dat het zo snel zou zijn had ik niet direct gepland. Een van de hoogste van Australie (15.000 ft met meer dan een minuut vrije val!) en het was natuurlijk leuk! Super mooi uitzicht, toch wel even wat anders dan het kleine Texel bij Nederland. De beachlanding was geniaal! Ik had vooraf gevraagd waar ik precies zou landen want de meisjes uit mijn hostel zouden op het strand liggen. Die hebben dan ook zwaaiend vanaf het strand mijn landing gefilmd, echt heel leuk! Been there, done that, niet neergestort, yeah. Wel een dag later een dikke onuithoudbare oorpijn die niet weg lijkt te gaan en deels is overgegaan in kiespijn en een piep met gehoorverlies. (Een week later is nog een oor doof, dus mocht iemand tips hebben hoor ik het graag!)
Toen eerst via Tin Can Bay weer naar dolfijntjes kijken. Ik blijf niet snappen wat jonge meisjes zo leuk vinden aan dolfijnen, het zijn glibberige grote grijze lelijke vissen. Oké ze zwemmen af en toen wel elegant en hun brein is interessant, maar er zijn toch 100x mooiere vissen? De volgende stop was voor een paar dagen Noosa. Strandstadje met ook een groot National Park met mooie wandelingen! Schijnbaar zelfs een van de mooiste uit Queensland. Vanuit hier uiteindelijk weer door naar Brisbane!
Brisbane is waar ik nu ben, een échte STAD. Omgeven door wolkenkrabbers, 10000e mensen en lampjes lijkt de wereld zo veel mooier. I LOVE IT. Hierover later meer in mijn volgende blog over het tweede deel van de Eastcoast. Vervelen zal ik me hier niet, ik heb zelfs gezellig met een slang geknuffeld! Slang? Hoort het niet lief “cuddle a Koala” te zijn? Nope, ik ging voor de slang!
Later meer!
